شناخت محدثان هویزه و تلاش های علمی و حدیثی آنان

رشد و گسترش حدیث پژوهی در یک منطقه، برآیند عوامل مختلف مادی و معنوی است. یکی از این عوامل را می توان حضور عالمان و محدثان در یک جغرافیای علمی دانست. تاریخ حدیث شیعه در قرن های نهم تا دوازدهم هجری و هم زمان با حکومت سادات مشعشعی (845-1176ق) بر جنوب ایران به مرکزیت هویزه، شاهد شکل گیری جریان شتابان علمی در این منطقه بوده است. نص گرایی، جریان فکری غالب شیعیان در این دوره محسوب می شد. عالمان هویزی به دلیل مراودات علمی با کانون های حدیث گرایی مانند اصفهان و شیراز و نیز در ادامه نص گرایی نسبتا شدید پیشینیان خویش، گرایش زیادی به این گونه تفکر داشتند. در این نوشتار، عالمان صاحب اثر حدیثی و دیگر محدثان فعال در این مدرسه حدیثی، برای نخستین بار شناسایی و معرفی می شوند تا نقش آنان به عنوان یک مولفه تاثیرگذار بر رشد فعالیت های یک مدرسه حدیثی نمایان شود.