تعیین عوامل موثر بر طول درمان با ترکیبات آنتیموان موضعی یا سیستمیک در بیماران مبتلا به لیشمانیوز جلدی: مدل تحلیل بقا

درمان رایج لیشمانیوز جلدی با داروهای گلوکانتیم و پنتوستام صورت می گیرد. این مطالعه با هدف تعیین عوامل موثر بر طول درمان با گلوکانتیم در بیماران مبتلا به لیشمانیوز جلدی با استفاده از مدل تحلیل بقا صورت گرفت.

در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، 1017 بیمار مبتلا به لیشمانیوز جلدی مراجعه کننده به مراکز جامع سلامت استان قم از فروردین 1393 تا اسفند 1397 به صورت سرشماری مورد بررسی قرار گرفتند. زمان بهبودی با استفاده از روش کاپلان مایر برآورد و سپس تابع بقا به تفکیک متغیرهای مورد بررسی رسم و جهت بررسی تفاوت آن ها از Log Rank test استفاده شد و پس از بررسی فرض PH توسط مانده های شونفلد از رگرسیون کاکس پیشرو برای تعیین عوامل موثر بر طول درمان استفاده گردید.

یافته ها: 

در پایان زمان مورد انتظار، میزان بهبودی ضایعه در روش درمان موضعی 7/96% و در روش سیستمیک 93% برآورد گردید. میانه زمان بهبودی برای بیماران به روش های موضعی و سیستمیک به ترتیب 00/8 هفته و 00/18 روز بود. در روش موضعی، تنها متغیر ضایعه بر روی ران معنادار بود یعنی در صورت وجود ضایعه بر روی ران، طول درمان کاهش می یابد. همچنین متغیر تعداد ضایعه معنادار بود (039/0=p) به طوری که افرادی که تعداد ضایعه آن ها چهار و یا بیشتر بود شانس بهبودشان 30% کمتر است.

نتیجه گیری:

 وجود ضایعه بر روی ران، تعداد کم ضایعه، زمان بهبود ضایعات ناشی از آن را کاهش می دهد. همچنین استفاده از مدل کاکس در مطالعات علوم پزشکی، مناسب به نظر می رسد زیرا افزون بر رخداد پیشامد، زمان وقوع آن را نیز در نظر می گیرد.