بررسی شیوع سندرم پاهای بی قرار در ایران: یک مطالعه مروری نظامند و متاآنالیز

در سال های اخیر، مقادیر متفاوتی از شیوع کلی سندرم پاهای بی قرار در مطالعات مختلف ذکر شده و عوامل مرتبط با آن در جامعه ایرانی مشخص نیست. بنابراین هدف این مطالعه بررسی شیوع و عوامل مرتبط با سندرم پاهای بی قرار در ایران به روش متاآنالیز انجام شده است.

پژوهش حاضر بر اساس چک لیست PRISMA انجام شد. مستندات به دست آمده از بانک های اطلاعاتی فارسی و انگلیسی زبان از جمله Magiran, Sid, Medilib, Iranmedex, Irandoc, Civilica, ISC, Web of science, Pubmed, Scopus, Springer  و موتور جستجوگر Google Scholar با محدودیت زمانی 1 جولای 2014 تا 11 نوامبر 2019 همراه بود. جستجو و استخراج داده ها توسط دو نفر از پژوهشگران به صورت مستقل انجام شده و تحت یک ناظر سوم به صورت گروهی تصمیم گرفته شد. تمام مقالات مرور شده دارای معیار انتخاب، با چک لیست STROBE مورد ارزیابی کیفی قرار گرفته شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها نیز از مدل اثرات تصادفی به روش متاآنالیز توسط نرم افزار CMA-2 استفاده شد.  

در 24 مطالعه با 26474 نمونه ایرانی که 65.9% از آنان زنان بودند، شیوع سندرم پاهای بی قرار 32.9 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 44.7 -22.9) برآورد گردید. شیوع این اختلال در زنان ایرانی 47.6 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 67.2 -28.7) و در مردان ایرانی 7.36 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 55.3 -21.4) بود. بیشترین و کمترین شیوع سندرم پاهای بی قرار بر حسب مناطق جغرافیایی به ترتیب در شرق کشور (44.3 درصد) و در شمال کشور (15.5 درصد) بود که این اختلاف بر اساس تحلیل فرارگرسیون معنادار بود (0.05>p). میزان شیوع این سندرم به ترتیب در بیماران همودیالیز 50%، سایر بیماری ها 35%، زنان حامله 25.7%، سالمندان 20.2% و بزرگسالان 13.8% بود.

شیوع سندرم پاهای بی قرار در ایران بالا می باشد که در مقایسه با مطالعات مشابه انجام شده در سایر نقاط دنیا بیشتر است. این موضوع توجه به تشخیص زودرس، پیشگیری و درمان این اختلال را در بزرگسالان و به خصوص زنان الزام می دارد.