معرفی و بررسی نسخه خطی مثنوی «شاهد غیبی»

احیای نسخ خطی گامی موثر در شناخت میراث فرهنگی و ادبی هر قومی است. پیشرفت و اعتلای هیچ ملتی میسر نمیشود مگر اینکه از پیشینه تاریخ ادب و فرهنگ خود آگاهی داشته باشد. از این رو انتقال آثار گذشتگان به شیوه صحیح و به دور از دخل و تصرف، از ضروریات فرهنگی هر جامعه‌ای است. نسخه خطی«شاهد غیبی» یکی از این آثار عرفانی در قالب مثنوی در بحر هرج مسدس محذوف به زبان فارسی است که آن را شاعری«احمد» نام در سال 1332هجری قمری سروده است. این نسخه منحصر به فرد مشتمل بر دو بخش است: بخش اول آن به شرح احوال«میر محمد زیورالدین» پسر «میرحسین بغدادی» که نسب او به «شیخ عبدالقادر گیلانی» میرسد، پرداخته و بخش دوم آن در بیان سلسله نقشبندیه و آداب سلوک این طریقت است. این پژوهش ضمن توضیحاتی درباره محتوای نسخه، به بررسی ساختار و مهمترین ویژگیهای سبک شناسی آن در سه سطح فکری، ادبی و زبانی میپردازد. روش پژوهش حاضر به شیوه تحلیل محتوا و کتابخانه ای و بر اساس اصل اثر و شواهد مستخرج از آن بوده است.