تاثیر نوع گونه و توالی پرداخت بر مقاومت چسبندگی و ناحیه اینترفاز پوشش پلی اورتان و روکش طبیعی چوب

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر توالی پرداخت و ضخامت پوشش بر مقاومت چسبندگی آن در دو گونه راش و ملج بود. برای این منظور روکش های راش و ملج با ضخامت 6/0 میلی متر با استفاده از چسب اوره فرم آلدیید و پرس گرم بر روی تخته فیبر دانسیته متوسط با ضخامت 16 میلی متر روکش کاری شدند. سطح پانل های روکش شده به وسیله کاغذهای سنباده با دو نوع توالی پرداخت نرم (280-180) و زبر (180-150) پرداخت شدند. پیش از اعمال پوشش، پرداخت نهایی با سنباده درجه 400 انجام گردید. سپس با استفاده از پوشش پلی اورتان سطح محصولات به صورت تک لایه و دولایه پوشش داده شد. سپس آزمون چسبندگی پوشش طبق استاندارد ASTM D4541 بر روی نمونه ها انجام گردید. به منظور بررسی دقیق تر ناحیه اینترفاز پوشش-روکش، تصاویری به کمک میکروسکوپ فلویورسنت جهت آنالیز و محاسبه نفوذ موثر پوشش پلی اورتان به دورن بافت چوب تهیه شدند. نتایج نشان دادند که دو گونه پاسخ های متفاوتی نسبت به توالی های پرداخت نشان می دهند و افزایش ضخامت پوشش نیز در اغلب موارد مقاومت چسبندگی را بهبود می دهد. روکش راش به عنوان یک گونه پراکنده آوند نسبت به ملج با ساختار بخش روزنه ای، تراکم بیشتر و بافت ریزتری داشت و به همین دلیل در اثر اعمال توالی پرداخت زبر مقاومت چسبندگی پوشش آن 8/13 درصد کاهش یافت و به 59/2 مگا پاسکال رسید ولی توالی مذکور در روکش ملج نتیجه عکس داشت و موجب بهبود چسبندگی به میزان 7/25 درصد و رسیدن آن به مقدار 23/3 مگا پاسکال گردید. بررسی تصاویر میکروسکوپی و پارامتر نفوذ موثر نیز بیانگر این نکته بود که دستیابی به ضخامت یکنواخت پوشش و کاهش نفوذ موثر آن برای گونه ملج در توالی پرداخت زبر و برای راش در توالی نرم ممکن می گردد.