روش های سنجش لیپوپروتئین با دانسیته بالا از روش های رسوبی تا رزونانس مغناطیس هسته

نتایج تحقیقات گسترده، حاکی از شکل گیری فرضیه ای رایج در خصوص نقش محافظتی کلسترول لیپوپروتیین پرچگال (HDL-C) در برابر گرفتگی عروق می باشد. این تفکر به دلیل کاهش نرخ بیماری های قلبی عروقی و سایر بیماری های مربوط به گرفتگی عروق در غلظت بالای HDL-C است. مکانیسم های مختلفی از قبیل جریان معکوس کلسترول، کارکرد ضد التهابی و آنتی اکسیدانی، سبب شد که HDL-C به عنوان یکی از نشانگرهای پیش بینی احتمال ابتلا به بیماری های قلبی عروقی پیشنهاد گردد. در این راستا، آشنایی با روش های سنجش HDL-C و ارزیابی نقاط قوت و ضعف آن ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این مطالعه، سعی بر آن شده است تا پس از ذکر خلاصه ای از ماهیت، کارکرد و عملکرد محافظتی HDL-C در برابر بیماری های قلبی عروقی، روش های مذکور را بر اساس ماهیت سنجش بررسی نموده و برخی از مولکول های مداخله کننده در نتیجه آزمایشات و برخی استراتژی های کاهنده تداخلات را ارایه نماید. در نهایت، آن گونه که به نظر می رسد، برخی معایب از قبیل هزینه بالا، جداسازی دستی، زمان بر بودن، امکان بر هم خوردن ساختار در روش های جداسازی بر مبنای خصوصیات فیزیکی و هم چنین نسل اول و دوم روش های شیمیایی، موجب برتری استفاده از روش های سنجش همگن شده است. از سوی دیگر، ارزیابی هدف مند HDL-C از جهت میزان عملکرد و انجام نقش های محافظتی، می تواند رویکرد نوینی در پیش بینی خطر احتمال وقوع بیماری های قلبی عروقی باشد. هر چند تمامی روش های ذکر شده نیازمند به پیشرفت و بهینه سازی بیشتری هستند.