مروری بر عوامل موثر بر پایداری غشا مایع امولسیونی پیکرینگ با رویکرد صنعت نفت

تصفیه پساب های نفتی به منظور کاهش میزان آلاینده های موجود در آن، پیش از رهاسازی در محیط زیست و برای استفاده مجدد امری ضروری می باشد. غشا مایع امولسیونی با توجه به مساحت بالای انتقال جرم، توانایی حذف و انتخاب پذیری بالا و نیاز به مقادیر کم از حلال های آلی یک روش امیدبخش برای جداسازی موادی مانند فلزات سنگین، اسیدهای ضعیف، بازها، گونه های غیر آلی و هیدروکربن ها می باشد. ظرفیت کاربرد این روش در جداسازی فلزات سنگین در واحدهای نمک زدایی نفت یا جداسازی روغن از پساب های صنعت نفت بسیار قابل توجه است. یکی از فواید استفاده از غشاهای مایع، ویژگی انتخاب پذیری بالای آن ها است و با استفاده از مواد حامل می توان به انتقال جرم سریع و حتی در خلاف جهت گرادیان غلظت به جداسازی های موردنظر دست یافت. عمده ترین مشکل غشا مایع امولسیونی، عدم پایداری آنهاست. در برخی موارد برای پایداری این غشاها بجای سورفکتانت از نانوذرات استفاده می شود که از آن ها به عنوان پیکرینگ امولسیون یاد می شود. در این پژوهش مروری، به بررسی عوامل موثر بر پایدارسازی غشا مایع پیکرینگ امولسیونی مانند روش های امولسیون سازی، اثر سورفکتانت یا نانوذرات، اثر حامل، اثر فاز داخلی، pH محلول آبی، قطبیت روغن و نسبت حجمی آب/روغن با جزییات بیشتری پرداخته و نتایج حاصل از پژوهش های مختلف، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.