بررسی نمادها و خاستگاه آن ها در دیوان ظهیر فاریابی

شاعران با کمک نماد، به بیان مفاهیم انتزاعی و ذهنی خود می پردازند. به طور معمول مفاهیمی که بیان آن ها دشوار و گاه غیرممکن است، در قالب نمادها، قابل بیان می گردند، از این رو، نماد مقوله ای ملموس و عینی است که می تواند مباحث ذهنی و غیرملموس را قابل درک کند. ظهیر فاریابی از زمره شاعرانی است که در شعر خود از نمادهای متعدد- که دارای خاستگاه های متنوع هستند- برای بیان مفاهیم ذهنی خود سود جسته است. در این پژوهش، انواع نمادهای دیوان ظهیر، شناسایی و استخراج شده است و خاستگاه آن ها مورد بررسی قرار گرفته است. ظهیر برای مدح ممدوحان خود از انواع نمادهایی -که خاستگاه گیاهی، آیینی، حیوانی، تاریخی، اسطوره ای و فلکی دارند- استفاده کرده است. همه این نمادها، برای بیان مفاهیم انسانی، از قبیل: علو مرتبه، برتری، شجاعت و توانمندی، برجستگی، سرکشی، لطافت و نشاط و غیره، به کار گرفته شده است.