مطالعه قابلیت های هنرهای جوامع محلی بر مبنای رویکرد آموزش هنر جامعه محور (مطالعه موردی: عروسک های بازیچه، آیینی و نمایشی)

هدف پژوهش حاضر، شناسایی ابعاد مختلف قابلیت های هنرهای جوامع محلی، به ویژه عروسک های بازیچه، و آیینی و نمایشی، برای طراحی و اجرای برنامه های «آموزش هنر مبتنی بر جامعه» است. روش آن، کیفی از نوع اکتشافی و با رویکرد پدیدارشناسانه و جامعه پژوهش آن، مربیان، هنرمندان و پژوهشگران فعال حوزه هنرهای بومی، به ویژه عروسک ها، و مشغول به آموزش در جوامع محلی است. روش نمونه گیری، هدفمند متجانس بود که با 9 نفر به حد اشباع نظری داده ها رسید. ابزار گردآوری داده ها، مصاحبه نیمه ساختاریافته بود. اعتبار اطلاعات گردآوری شده با معیار ارزیابی لینکن و گوبا (1985) و روش دنزین (1978) و پاتون (1999) تایید شد. روش تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش هفت مرحله ای کولایزی (1978) صورت گرفت. براساس یافته های پژوهش قابلیت های عروسک ها در دو سطح اصلی: «درون ساختی» و «برون ساختی»؛ چهار سطح میانی: «فرمی»، «محتوایی»، «کاربردی» و «کارکردی»؛ و سیزده مضمون خرد: «مکان مندی»، «زمان مندی»، «نمایشگری»، «زیبایی شناسی چندبعدی»، «آیین مندی»، «بازشناسی هویتی»، «روایت مندی/ روایتگری»، «اقتضای مکانی»، «خیر عام اجتماعی»، «وجه مشارکتی»، «تفسیری»، «بازشناسی هویتی» و «روابط متقابل یادگیری و جامعه» انتزاع یافته است.