تاثیر نوع پوشش نانوذرات دی اکسید تیتانیوم در میزان اثرگذاری آن ها: برهم کنش با DNA

در میان نانوذرات نیمه هادی، نانوذرات دی اکسید تیتانیوم (NPS TiO2) به طور گسترده در صنایع نانوتکنولوژی و پزشکی مورد استفاده قرار گرفته اند. NPS TiO2 از راه های مختلف سنتز می شوند. هدف از این مطالعه بررسی نقش نوع پوشش مورد استفاده در سنتز NPS TiO2 بر ایجاد تغییرهای ساختاری DNA است.

مواد و روش ها:

 از طیف سنجی های جذبی ماوراء بنفش (UV)، فلورسانس و دورنگ نمایی دورانی (CD) به همراه آنالیز پتانسیل زتا جهت بررسی تغییرهای ایجاد شده در ساختار DNA در هنگام افزودن NPS TiO2 حل شده در ماتریکس پراکنده اتیلن گلیکول، حاوی پایدارکننده HNO3 و بدون پوشش استفاده گردید.

مطالعات طیف سنجی UV، خاموشی فلورسانس و ثابت های اتصال نشان داد نانوذرات حل شده در ماتریکس پراکنده اتیلن گلیکول (M-1 105×2/2) در مقایسه با دو نانوذره دیگر (M-1 104×3/2 برای NPS TiO2 بدون پوشش ویژه و M-1 105×1/1 برای NPS TiO2 حاوی پایدارکننده HNO3)، می توانند برهم کنش قوی تر با DNA داشته باشند و موجب تغییر ساختار DNA شوند. طیف سنجی CD نشان داد در حضور NPS TiO2 استکینگ بازهای DNA کاهش می یابد و مقدار پتانسیل زتا DNA در حضور NPS TiO2 حل شده در ماتریکس پراکنده اتیلن گلیکول کم تر شده است (mV 60/24-).

نتیجه گیری:

 نتایج این مطالعه نشان داد NPS TiO2 حل شده در ماتریکس پراکنده اتیلن گلیکول نسبت به دو نوع نانوذره دیگر برهم کنش قوی تری با DNA دارد. بنابراین نوع پوشش انتخابی در هنگام سنتز NPS TiO2 در میزان برهم کنش نانوذرات با DNA حیاتی است و توجه به این نکته در طراحی نانوداروها و درمان سرطان بسیار مهم است.