عناصر رمانتیک در اشعار شهریار

مکتب ادبی رمانتیسم مکتبی بود که در اواخر قرن هیجدهم و اوایل قرن نوزدهم درآلمان، فرانسه و انگلیس ظهور کرد. رمانتیک هانگرشی نو به جهان هستی، طبیعت و هنر داشتند و تخیل را به شیوه ای متمایز از هنرمندان کلاسیک تعریف کردند. هنرمندان ایرانی در آغاز سده ی چهاردهم از طریق ترجمه با این مکتب آشنا شدند. شهریار از شاعرانی است که در مسیر این جریان ادبی قرار گرفت و شعر فارسی را به رمانتیسم اروپایی در دوره ی رواج آن نزدیک کرد. بر اساس آن چه ذکر شد، در مقاله حاضر، می کوشیم تا پیشینه ی این مکتب را بررسی و اصول آن را استخراج کنیم. پس از تبیین این اصول از جمله (طبیعت گرایی، انسان گرایی، تخیل و...)، مشخص می کنیم که شهریار، تا چه اندازه تحت تاثیر الگوهای برخاسته از رمانتیسم بوده است؟ نگارنده در این مقاله کوشیده است از رهگذر تجزیه و تحلیل اشعار شهریار میزان بهره گیری این شاعر برجسته را از مکتب رمانتی سیزم تبیین کند. به نظر نگارنده شهریار را نمی توان شاعری کاملا رمانتیک دانست. رگه هایی از مکتب رمانتیسم را در آثارش می توان رد یابی کرد. رمانتیسم کمرنگ او بیشتر جنبه فردی دارد نه اجتماعی. روی هم من بر این باورم که شهریار تا پایان عمر همچنان شاعری کلاسیک باقی مانده است.