بررسی رابطه سبک های دلبستگی به خدا، صبر و عزت نفس در دانشجویان دانشگاه تهران

صبر یکی از روش‌های خودتنظیمی است که موجب اعتدال روان آدمی می‌شود. منظور از خودتنظیمی قدرت استفاده از راهبردهایی است که در مقابل محرک‌های درونی‌ و محیطی یا خوشی‌های افراطی انسان را از تعادل بازمی‌دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین سبک‌های دلبستگی به خدا، صبر و عزت نفس در دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه تهران بود.

این پژوهش از نوع پژوهش‌های پس‌رویدادی است. جامعه آماری آن شامل تمامی دانشجویان دختر و پسر مقطع کارشناسی دانشگاه تهران بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای تعداد 169 دانشجو (84 پسر و 85 دختر) از گروه‌های آموزشی علوم انسانی، فنی و مهندسی، علوم پایه و هنرها انتخاب شدند. در پژوهش حاضر از پرسش‌نامه‌های عزت نفس کوپر اسمیت، سیاهه ارتباط با خدای روات و کرک‌پاتریک و پرسش‌نامه واکنش در رخدادهای غباری‌بناب و همکاران استفاده شده است. به‌منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها نیز از آزمون‌های تحلیل واریانس چندمتغیره و یک‌طرفه، آزمون t و تحلیل رگرسیون استفاده شده است. در این پژوهش همه موارد اخلاقی رعایت شده است و مولفان مقاله تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند.

یافته‌ها نشان داد که بین سبک دلبستگی ایمن با نمره کل صبر ارتباط مثبت و معناداری وجود داشت و سبک دلبستگی ایمن، پیش‌بینی‌کننده خوبی برای میزان عزت نفس دانشجویان بود. همچنین دانشجویان دختر در مقایسه با دانشجویان پسر صبر بیشتری داشتند و دانشجویان گروه علوم انسانی در مقایسه با دانشجویان گروه‌های آموزشی دیگر نمره بالاتری در دلبستگی ایمن به دست آوردند.

خداوند همواره افرادی را که در مصایب و مشکلات صبر پیشه نمایند، تنها نمی‌گذارد و همیشه در کنار آنان است و این امر سبب می‌شود که ارتباط این افراد با خداوند تقویت؛ و دلبستگی ایمن‌ آنان به پروردگار شدیدتر شود.