رابطه بین رشد اجتماعی با سطح خودمدیریتی و میزان پایبندی به فعالیت بدنی اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین رشد اجتماعی با سطح خودمدیریتی و میزان پایبندی به فعالیت بدنی اعضای هیات علمی دانشگاه بود. روش پژوهش توصیفی- همبستگی و جامعه آماری کلیه اعضای هیات علمی علوم پزشکی اصفهان در سال تحصیلی 93 -1392 که تعداد آنها 670 نفر و حجم نمونه شامل 226 نفر که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با جامعه آماری اعضای هیات علمی مرد و زن انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری پرسشنامه 15 سوالی رشد اجتماعی لاک (2007) پرسشنامه 15 سوالی سطح مهارتهای خودمدیریتی مانز(2009)و پرسشنامه 40 سوالی میزان پایبندی به فعالیت بدنی پروچسکا (1992) بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری t تک متغیره، تحلیل رگرسیون، ضریب همبستگی و t مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که با توجه به این که میانگینهای حاصله از میانگین فرضی(3) بزرگتر و t حاصله نیز از مقدار بحرانی جدول(96/1) بزرگتر بود. در نتیجه اعضای هیات علمی علوم پزشکی اصفهان از رشد اجتماعی، سطح مهارتهای خودمدیریتی، و پایبندی به فعالیت بدنی مناسبی برخوردار بودند.39.0=r مشاهده شده در سطح 05/0 > p همبستگی مثبت و معناداری را بین رشد اجتماعی و سطح مهارتهای خودمدیریتی اعضای هیات علمی علوم پزشکی اصفهان نشان داد. 40.0=r مشاهده شده در سطح 05/0 > p همبستگی مثبت و معناداری را بین رشد اجتماعی و پایبندی به فعالیت بدنی اعضای هیات علمی علوم پزشکی اصفهان نشان داد.42.0=r مشاهده شده در سطح 05/0 > p همبستگی مثبت و معناداری را بین خودمدیریتی و پایبندی به فعالیت بدنی اعضای هیات علمی علوم پزشکی اصفهان نشان داد.