اثر تمرین تناوبی بر ملکول چسبان سلولی عروق (VCAM-1) و مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن (PAI-1) زنان غیرفعال چاق

 شواهد جدید نشان میدهد که 1-VCAM با تعدادی از عوامل خطر قلبی عروقی مانند پرفشار خونی ارتباط دارد و مقادیر بالای 1-PAI اندوتلیالی باعث کاهش فیبرینولیز و ترومبوز میشود. از اینرو هدف از تحقیق حاضر اثر هشت هفته تمرین تناوبی بر 1-VCAM و 1-PAI ،زنان چاق بود.20 زن چاق (میانگین سن 31/3±85/41 سال، نمایه توده بدنی 65/3±45/27 کیلوگرم بر مترمربع، درصد چربی 45/3±45/35 درصد و وزن 4/5±55/75 کیلوگرم) به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. 13 آزمودنی در گروه تمرین تناوبی (سه اینتروال سرعتی 10 ثانیه با تناوبهای استراحتی 30 ثانیه بین اینتروالها و به دنبال آن سه تناوب سرعتی 30 ثانیه ای با تناوبهای استراحتی 90 ثانیه و افزایش بار) و 10 آزمودنی نیز به عنوان گروه کنترل مورد استفاده قرار گرفتند. نمونه های خون آزمودنی در حالت ناشتا جمعآوری و به منظور بررسی تغییرات سطوح پلاسمایی 1-VCAM و 1-PAI در قبل و پس از 8 هفته تمرین مورداستفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که سطوح پلاسمایی 1-VCAM و 1-PAI در گروه تمرین تناوبی به طور معناداری کاهش یافت (05/0 ≥ P).همچنین نمایه توده بدنی، نسبت دور کمر به دور لگن، توان هوازی و درصد چربی نیز در گروه تجربی به طور معنی داری کاهش داشت (05/0 ≥ P). به طورکلی تمرین تناوبی باعث کاهش 1-VCAM و 1-PAI میشود که احتمالا این تغییر میتواند ناشی از کاهش وزن و تغییرات ایجادشده در ترکیب بدن زنان چاق باشد.