مقایسه تاثیر دو روش تمرینات کششی پویا و PNF (15 ثانیه) بر دامنه کشش عضله همسترینگ

یکی از علل عمده ناتوانی و ضعف عملکرد در تمام جوامع، نداشتن دامنه حرکتی مناسب مفاصل است. انعطاف پذیری بافتهای نرم بدن که از اطراف مفصل عبور می کنند، برای دستیابی به دامنه کامل حرکتی مفصل طی فعالیتهای عملکردی ضروری است، به منظور افزایش انعطاف پذیری، عضلات باید تحت کشش قرارگیرند.تمرینات کششی ایستا و PNF از رایج ترین این روش ها هستند که عموما از آنها استفاده می شود. هدف از این پژوهش تعیین تاثیر تمرینات تسهیل کننده گیرنده های عمقی عصبی و عضلانی(PNF) و تمرینات کششی پویا بر دامنه کشش دانش آموزان پسر17 – 14 سال بود. تعداد سی و سه دانش آموز، با میانگین سن(57.15)سال، جرم بدن (90.59) کیلوگرم و قد(02.168) سانتیمتر، از میان دانش آموزان پسر غیرورزشکار دبیرستان شهدای شهرستان گرگان به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شده به سه گروه (PNF(11=n ،پویا (11=n) و کنترل (11=n) تقسیم شدند. گروه های تجربی به مدت هشت هفته، طی 3 جلسه در هفته، پروتکل تمرینی را انجام دادند. پارامتر انعطاف عضلات همسترینگ در پیش و پس آزمون اندازه گیری شدند. از روش آماری t تست (005/0≤P) برای مقایسه گروه ها استفاده شد. بر اساس یافته های این تحقیق تمرینات کششی PNF و پویا هر دو موجب تغییر معنی دار در دامنه کشش عضلات همسترینگ شد ،که این تغییر در گروه PNF کمی بیشتر از گروه پویا بود (05.0≤P، 14.4=t). به طور کلی نتایج تحقیق حاکی ازآن است که هر دو روش به کارگیری کشش استاتیک وPNF بر افزایش انعطاف پذیری عضله همسترینگ موثر میباشد ولی اختلاف معنی داری بین این دو روش در افزایش دامنه حرکتی عضلات همسترینگ بدست نیامد