تاثیر آموزش مدیریت استرس بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی پرستاران بیمارستان های دولتی در شهر تهران

آموزش مدیریت استرس به دلیل شناسایی انواع فشارهای روانی درونی و بیرونی می‫تواند نقش مهمی در خودکارآمدی و کیفیت زندگی پرستاران داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش مدیریت استرس بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی پرستاران بیمارستان های دولتی در شهر تهران انجام شد.

 این پژوهش از نوع مداخله ای پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلیه پرستاران بیمارستان‫های دولتی شهر تهران در سال 1398 بودند که از بین آنها تعداد 30 نفر به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و با طرح پژوهش آزمایشی، پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل در گروه‫های آزمایش و کنترل گمارده شدند (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل). مداخلات مبتنی بر آموزش مدیریت استرس به مدت 8 جلسه آموزشی 60 دقیقه ای یک جلسه در هفته بر روی پرستاران انجام گرفت. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس خودکارآمدی رواندیک و همکاران (1984) و نیز پرسشنامه کیفیت زندگی ویر و شربون (1992) بودند. داده ها با روش تحلیل کواریانس چند متغیره به کمک نرم افزار SPSS-21  تحلیل شدند.

 نتایج یافته ها نشان داد که در بین گروه ها (آزمایش و کنترل) از لحاظ خودکارآمدی و کیفیت زندگی تفاوت معنی‫داری وجود داشت (0/001>p). میزان تاثیر یا تفاوت برابر با 0/79 و 0/82 می‫باشد، بدین معنی که 79 و 82 درصد تفاوت‫های فردی در نمرات پس آزمون خودکارآمدی و کیفیت زندگی مربوط به تاثیر آموزش مدیریت استرس می‫باشد.

 نتایج حاکی از تاثیر مثبت آموزش مدیریت استرس بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی پرستاران بود. آموزش مدیریت استرس سبب شده تا مهارت های موثر برای ارزیابی، تعاملات اجتماعی و حل مشکلات پرستاران افزایش یابد و به تبع خودکارآمدی و بهبود کیفیت زندگی آنان بالا برود.