بررسی ده ساله یافته های بالینی و آزمایشگاهی کودکان مبتلا به سشبررسی ده ساله یافته های بالینی و آزمایشگاهی کودکان مبتلا به سندرم گیلن باره در بیمارستان بوعلی سینا ساریرم گیلن باره در بیمارستان بوعلی سینا ساری

سندرم گیلن باره یک اختلال اتوایمیون است که واجد یافته های متفاوت بالینی و پاتولوژیک است و تشخیص آن بر اساس یافته های بالینی استوار است. در این مطالعه به بررسی مشخصات بالینی و آزمایشگاهی مبتلایان به این بیماری در منطقه ای از شمال ایران پرداخته شده است.

مواد و روش ها:

 در این مطالعه توصیفی تحلیلی ده ساله، پرونده کودکان زیر 15 سال مراجعه کننده به یک مرکز ارجاع سطح 3 در شمال ایران که با تشخیص سندرم گیلن باره بستری شده بودند، بررسی شد. خصوصیات دموگرافیک، بالینی، آزمایشگاهی، بررسی های الکتروفیزیولوژیک، سیر بیماری و درمان های انجام شده، ثبت شد.

یافته ها: 

در طی این بررسی 37 مورد بیمار گیلن باره وارد مطالعه شدند. میانه سن 4 سال با صدک 25 و 75 درصد به ترتیب 5/2 و 7 سال بود. تعداد پسران 27 (73 درصد) نفر و از دختران بیش تر بود (005/0=P). میانه سن پسران (4 سال) از دختران (7 سال) کم تر بود (034/0=P). در زمستان 1/35 درصد، پاییز 7/29 درصد، بهار 9/18 درصد و در تابستان 2/16 درصد از موارد بیماری ثبت شد (05/0<P). شایع ترین بیماری های شناخته شده شامل عفونت مجرای هوایی فوقانی (46/59 درصد) 22 نفر و سپس اسهال (3/24 درصد) 9 نفر بود و 1/54 درصد بیماران فاقد تب بودند. از میان علایم عصبی شایع ترین یافته ها به ترتیب ضعف عضلات اندام ها (3/97 درصد) 36، لنگش (7/75 درصد) 28 و آتاکسی (8/37 درصد) 14 مورد بودند. شایع ترین فرم بیماری نوع دمیلینیزان 9/64 درصد و سپس نوع اکسونال حسی- حرکتی 6/21 درصد و اکسونال حرکتی 5/13 درصد بودند. در نوع دمیلینیزان 79 درصد بیماران به بهبودی کامل رسیدند.

در مطالعه حاضر پسران بیش تر از دختران به علت سندرم گیلن باره بستری شدند و سن ابتلا در پسران کم تر بود. فرم دمیلینیزان بیماری شایع ترین فرم آن بود و نیز با بهترین پیش آگهی نورولوژیک همراه بود.