مقایسه ی قدرت دیاگنودنت و رادیوگرافی دیجیتال داخل دهانی فسفری در تشخیص پوسیدگی های ثانویه

 دستیابی به روش‌های غیر تهاجمی جهت تشخیص مناسب پوسیدگی‌های ثانویه مجاور ترمیم‌های آمالگام از اهمیت بالایی برخوردار است و از آن‌جایی که در بسیاری اوقات با معاینه‌ی بالینی به تنهایی امکان تشخیص دقیق پوسیدگی‌های پروگزیمالی و ثانویه وجود ندارد، جهت تشخیص دقیق، استفاده از دیاگنودنت و رادیوگرافی مناسب مورد نیاز می‌باشد. امروزه استفاده از لیزر فلورسنت (دیاگنودنت) و رادیوگرافی دیجیتال داخل دهانی فسفرپلیت به دلیل حساسیت بالاتر نسبت به روش‌های معاینه‌ی چشمی و حس لامسه رو به افزایش است. با توجه به نتایج متفاوت مطالعات در مورد قدرت تشخیصی این دو دستگاه بر روی پوسیدگی‌های ثانویه، هدف از این مطالعه، مقایسه‌ی قدرت دو تکنیک دیاگنودنت و رادیوگرافی داخل دهانی فسفرپلیت در تشخیص پوسیدگی‌های ثانویه حفرات کلاس II آمالگام بود.

در این مطالعه‌ی تشخیصی از 40 دندان پرمولر کشیده شده‌ی انسانی سالم استفاده شد. ابتدا 40 حفره‌ی کلاس II با تهیه شد و با آمالگام پر گردید. در مرحله‌ی اول، رادیوگرافی با سیستم رادیوگرافی داخل دهانی دیجیتال PSP تهیه و در سیستم ذخیره شد. سپس به منظور شبیه‌سازی پوسیدگی ثانویه در CEJ دندان‌ها پس از کدگذاری و سیل نواحی دیگر، در محلول اسید لاکتیک 0/1 مولار و pH 4، به مدت 3 هفته گذاشته شدند. در مرحله‌ی تشخیص بالینی از دیاگنودنت جهت تشخیص پوسیدگی ثانویه استفاده گردید. در مرحله‌ی آخر از دندان‌های دارای پوسیدگی توسط سنسور دیجتال رادیوگرافی تهیه شد. مجموعه‌ی 80 کلیشه توسط دو متخصص رادیولوژی دهان، فک و صورت مشاهده و بررسی شدند. تشخیص ناصحیح (F.P,F.N) دو روش نسبت به تشخیص‌های واقعی با آزمون تی و با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه‌ی 16 مورد تحلیل آماری قرار گرفت. سطح معنی‌داری کمتر از 0/05 در نظر گرفته شد.

این مطالعه بر روی تعداد 40 نمونه‌ی دندان با دو روش دیاگنودنت و رادیوگرافی دیجیتال داخل دهانی PSP انجام گرفت: تشخیص ناصحیح (F.P,F.N) روش داخل دهانی برابر با 28/5 درصد و در روش دیاگنودنت برابر با 21/2 درصد بود (0/3 = p value).

در تشخیص پوسیدگی‌های ثانویه حفرات کلاس II آمالگام، دیاگنودنت و رادیوگرافی دیجیتال داخل دهانی دارای قدرت مشابه می‌باشند.