روش های جایگزین پیوند بافت نرم اطراف ایمپلنت های دندانی- مروری بر مقالات

 پیوند بافت نرم برای اهداف متعددی همراه با ایمپلنت به کار می‌رود. تکنیک‌های پیوند بافت نرم اتوژن، نتایج قابل قبولی را نشان داده‌اند. با این حال این تکنیک‌ها باعث افزایش طول مدت جراحی و عوارض بعد از آن می‌شوند. بافت‌های آلوژنیک و زنوژنیک مزایایی نسبت به پیوندهای اتوژن دارند. مطالعات متعددی نتایج درمانی موفقی را با ماتریکس پوستی بدون سلول ADM (Acellular dermal mat) به عنوان جایگزین بافت نرم اتوژن برای درمان نقایص موکوجینجیوال در ایمپلنت‌های دندانی را گزارش کرده‌اند. هدف از این مطالعه، مروری بر تکنیک‌های مختلف پیوند بافت نرم اطراف ایمپلنت‌های دندانی بود.

این مطالعه‌ی مروری بر مبنای جستجو در پایگاه‌های اطلاعاتی PubMed، Scopus، Cochrane و Web of Science تا ژانویه 2020 با استفاده از کلید واژه‌های «آگمنتاسیون بافت نرم، ایمپلنت دندانی، لثه‌ی کراتینیزه و ماتریکس پوستی بدون سلول» انجام شده است.

استاندارد طلایی افزایش ضخامت بافت نرم اطراف ایمپلنت‌های دندانی، استفاده از پیوند بافت همبند اتوژن می‌باشد. استفاده از مواد آلوژنیک به عنوان جایگزین برای این بافت‌ها با مزایایی همراه است.

ماتریکس پوستی بدون سلول، جایگزین مناسبی برای پیوند بافت همبند اتوژن جهت افزایش ضخامت و عرض بافت کراتینیزه‌ی اطراف ایمپلنت‌های دندانی می‌باشد.