تجربه فراغت مجازی: فضای شفابخش و فردگرایی بیانی (مطالعه موردی: دانشجویان دانشگاه کردستان در فیس بوک)

هدف این مقاله کاوش در جایگاه تجربه افراد در رابطه با خویشتن و شکل تجربه زیسته افراد در مناسبات اجتماعی به میانجی فضای مجازی است. فراغت مجازی چگونه بازنمایی می شود؟ فراغت مجازی چگونه تصور از خویشتن، انگاره ها و خودهویتی (تشخص) دانشجویان را بیان می کند؟ و اینکه فراغت مجازی چگونه دوگانه مقاومت و کنترل را تولید و بازتولید می کند؟ برای پاسخ به این پرسش ها در سطح روش شناختی مردم نگاری مجازی و تکنیک های مصاحبه عمیق مجازی و مشاهده مشارکتی را در میان دانشجویان دانشگاه کردستان عضو فیس بوک به صورت هدفمند به کار گرفته ایم. ایده نظری این مقاله اینست که فضای مجازی به واسطه اشکال مختلف شبکه های اجتماعی باعث ظهور اشکال مختلف زیستن ها و تجربه های شبکه ای شده است که شکل خاصی از فردگرایی با عنوان فردگرایی بیانی را برساخت می کند. فرد زندگی شبکه ای مجازی را برای زیستن دارد که به مثابه چالش/جایگزین برای فضای واقعی عمل می کند، در این رابطه است که فردگرایی به شکل بیانی آن نمود می یابد. در سطح معرفت شناختی در چارچوب نظریه کریس روژک بازنمایی، هویت و مقاومت فراغت مجازی در میان دانشجویان کاربر را بررسی کرده ایم. یافته های پژوهش نشان می دهد، فراغت مجازی در فیس بوک فضایی شفابخش را در تقابل با زندگی عینی برای صورتبندی شکلی از فردگرایی با عنوان فردگرایی بیانی اما سرشار از دوگانگی های عاطفی شکل می دهد. در این راستا فراغت مجازی شکل گیری هویتی خودآیین اما مجازی و سیال را ممکن ساخته که به طبع همجوار و در عین حال در تقابل با وضعیت عینی قرار دارد. در بعد مقاومت، فراغت مجازی با توجه به ساخت محدود جامعه فضایی را برای مقاومت پنهان و جزیی به وجود آورده است که به مثابه نوعی حوزه عمومی متکثر عمل می کند. در بحث کارکردکنترلی، سه گانه 1. کنترل بین الاذهانیت 2. اصول و ارزش های شخصی 3. و حس توطیه، عامل کنترل رفتار کاربران در فیس بوک است.