مقایسه آثار حاد دوی تناوبی هوازی و تمرین استقامتی با وزنه بر نیمرخ چربی در مردان اضافه وزن

امروزه بیماریهای قلبی از مهمترین عوامل مرگ و میر هستند که با مقادیر بالای TC ،TG ،LDL و مقادیر پایین HDL پلاسما همراهند. هدف از این پژوهش، مقایسه آثار حاد دوی تناوبی هوازی و تمرین استقامتی با وزنه بر نیمرخ چربی مردانی است که اضافه وزن دارند. با طرح پیش آزمون و چند نوبت پس آزمون، 12 مرد که اضافه وزن داشتند، به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. با فواصل زمانی یک هفته ای و به ترتیب تصادفی، تمرین دوی تناوبی هوازی، شرایط کنترل و تمرین استقامتی با وزنه انجام شد. دوی تناوبی شامل سه وهله 10 دقیقه ای با فواصل استراحتی پنج دقیقه ای با (13= RPE) و تمرین با وزنه انجام دادن هشت حرکت اصلی با 40 درصد (1RM) در سه نوبت، با 20 تکرار بود. قبل، بلافاصله و سه ساعت پس از تمرین نمونه های خون جمعآوری شد.نتایج نشان داد که تنها تمرین دوی تناوبی هوازی باعث افزایش معنادار مقادیر TC ،سه ساعت پس از تمرین شد. تفاوت معناداری در دو نوع تمرین و در افزایش معنادار مقادیر TG سه ساعت پس از تمرین مشهود نبود. تنها تمرین استقامتی با وزنه باعث افزایش معنادار مقادیر HDL سه ساعت پس از تمرین شد. مقادیر LDL سه ساعت پس از تمرین دوی تناوبی هوازی با افزایش معناداری یافت. این مقدار در تمرین استقامتی با وزنه کاهش همراه بود. اما، این کاهش معنادار نبود. به طور کلی میتوان نتیجه گرفت که تمرین استقامتی با وزنه برای بهبود نیمرخ چربی مردان دارای اضافه وزن مفیدتر از تمرین دوی تناوبی هوازی است؛ چرا که سه ساعت پس از تمرین استقامتی با وزنه، مقادیر کمتری از TC و LDL ،و افزایش معنادار HDL پلاسما مشاهده شد.