تحلیل فرهنگی نسبت میان زیارت و عرفی‎گرایی در جامعه معاصر ایران مطالعه مردم‎نگارانه زیارت امام رضا (ع) از منظر انسان‎شناسی

زیارت به عنوان یکی از شاخصه‎ها و به نوعی بروز و تجلی عملی دین‎ورزی در تمامی جوامع قابل مطالعه است. این کنش در ایران در گذر از تجربه تجدد تغییرات نه ماهوی، بلکه عینی (ابجکتیو) داشته است. زیارت در ایران در گذر تجدد تغییراتی را تجربه کرده است که این کنش را از حالتی همگن و متوازن به کنشی ناهمگن و نامتوازن تبدیل کرده است. ایجاد سنخ‎هایی متنوع و متکثر در سبک زیارت ایرانی گواه بر تغییر و به نوعی پیامد تجربه تجدد است. ما در این مقاله درصدد شناخت و فهم عناصر ناهمگن (شناخت سنخ‎ها) در کنش زیارت با تمرکز بر تنوع به وجود آمده در پی تجدد و در نهایت عرفی‎گرایی هستیم. به بیان دیگر با نسبت‎یابی کنش زیارت امام رض (ع) با تجدد و در نهایت عناصر مترتب بر آن همچون عرفی شدن در ایران معاصر، انواع سنخ های به وجود آمده در بستر کنش زیارت در حرم مطهر امام رضاg را بررسی و دسته‎بندی کنیم. صورت بندی ارایه شده در قالب انواع سنخ‎های زیارتی به زیارت آیین‎مدار، دورادور، زنانه، کلان‎شهری و سیاسی اختصاص داده شده است. رویکرد روشی اتخاذ شده در این مقاله، کیفی و با تکیه بر دیدگاه‎های مردم‎نگاری است. داده‎های تحقیق نیز از منابع گوناگون همچون دل‎نوشته‎های زایران، عریضه‎ها و سفرنامه‎ها، مصاحبه ها، مشاهدات، خودمردم‎نگاری و دیگر منابع کمی و کیفی حاصل شده است.