تقلیل اثر مدالیته حسی بر ادراک زمان

در حیطه سایکوفیزیک، در مورد اینکه هنگام ارایه یک محرک تکراری، چه عاملی باعث انقباض زمان و هنگام ارایه یک محرک غیرتکراری یا تازه، چه عاملی باعث انبساط زمان می گردد، تبیین روشنی از سهم ویژگی‏های زمانی و غیرزمانی عرضه نشده است. در این پژوهش، با بررسی 48 آزمودنی در قالب 3 آزمایش، تلاش گردید تا در مقابل ویژگی‏های غیرزمانی، نقش خالص‏ ویژگی‏های زمانی که کمتر مورد توجه قرار گرفته است، مورد بررسی قرار گیرد. در آزمایش 1 و 3، داده ‏ها به وسیله تحلیل واریانس با اندازه ‏های مکرر روی داده ‏های «تکلیف ادبال زمان» بررسی شدند و در آزمایش 2 نیز داده ها به کمک تابع روانسنجی افتراق زمان، تحلیل گردیدند. آزمایش 1 نشان داد که با اعمال تغییر روی ویژگی‏های زمانی بین محرک‏های تکراری غیرتکراری و به کمک کم کردن دخالت ویژگی‏های غیرزمانی، می‎توان تنها در سیستم شنوایی و در یک محدوده تقریبی از آستانه افتراق، به ترتیب باعث انقباض و انبساط زمان شد. در آزمایش 2، محاسبات تکمیلی برای اصلاح برآورد اندازه مناسب آستانه انجام گردید. آزمایش 3 نشان داد که با اعمال تغییرات مناسب در آستانه افتراق، می‏توان همزمان در هر دوی این مدالیته ‏ها به صورت همسو، اثرهای مرتبط با تکراری/ غیرتکراری بودن محرک بر ادراک زمان را ایجاد کرد.