انباشتگی فلزات جیوه و روی در عضله چهار گونه ماهیان دریای خزر (مطالعه موردی: سواحل محمودآباد-نوشهر)

امروزه افزایش جمعیت، توسعه صنایع مختلف و گسترش مناطق کشاورزی باعث ورود حجم بالای آلاینده های مختلف به ویژه فلزات سنگین به محیط های آبی گردیده است. از این رو در این مطالعه به بررسی میزان جیوه و روی در ماهیان مصرفی Mugil cephalous Linnaeus، Rutilus frisii kutum، Cyprinus carpio و Sander lucioperca از سواحل جنوبی دریای خزر محدوده محمودآباد تا نوشهر در فصل زمستان 1396 پرداخته شد. از هر گونه ماهی تعداد 10 نمونه به صورت تصادفی صید و جهت آنالیز فلزات استفاده شد. به منظور سنجش جیوه از دستگاه مرکوری آنالیزر پیشرفته و برای سنجش روی از دستگاه جذب اتمی شعله استفاده گردید. بیش ترین میزان فلز جیوه در بافت عضله ماهی سوف با 0/68 میکروگرم بر گرم وزن خشک و کم ترین میزان آن با 0/03 میکروگرم بر گرم وزن خشک در ماهی کفال اندازه‏ گیری شد و در مورد فلز روی نیز بیش ترین میزان در ماهی سوف 67/66 میکروگرم بر گرم وزن خشک و  کم ترین میزان در ماهی کپور 48/68 میکروگرم بر گرم وزن خشک اندازه ‏گیری شد. هم چنین نتایج نشان داد که فردی با وزن بدنی معادل 70 کیلوگرم، فقط 10 گرم در روز یا 1/3 وعده در ماه می تواند از ماهی سوف استفاده کند. به طورکلی نتایج نشان داد که تجمع فلزات در سوف که گونه ای با رژیم غذایی    گوشت خواری است نسبت به گونه های کپور که گونه های بنتوپلاژیک هستند به میزان بیش تری مشاهده شد و براساس میزان جیوه در بافت عضله ماهی سوف، در این گونه محدودیت مصرف مشاهده شد.