رابطه بین رشد شهرنشینی، شاخص های منتخب اقتصادی و انتشار CO2در ایران

رشد اقتصادی عصاره تمام فعالیت ها و اقدامات اقتصادی دولت ها در یک دوره مشخص است که اگر مطلوب نباشد پیامدهای منفی از جمله تخریب محیط زیست را به همراه دارد. محیط زیست یکی از ارکان اصلی توسعه پایدار به شمار می آید، طی دهه های اخیر، اهمیت محیط زیست افزایش یافته و کیفیت محیط زیست از اهمیت به سزایی برخوردار شده است. طوری که با رشد، افزایش شهرنشینی و توسعه جوامع، به کیفیت محیط زیست اهمیت بیش تری داده شده است. لذا در این مطالعه به بررسی اثر شاخص های منتخب اقتصادی و شهرنشینی بر انتشار CO2 در ایران طی سال های 1360 تا 1397  با استفاده از روش تحلیلی نقشه علی بیزین (BCM) در قالب پنج سناریو پرداخته شد. آزمون درجه اثرگذاری تغییرات متغیرهای اقتصادی بر آهنگ رشد انتشار CO2  با استفاده از تحلیل حساسیت یک طرفه نشان داد که از بین این پنج شاخص ابتدا تجارت با 78/58 و در درجه دوم اعتبار بخش خصوصی با 48/32 و بعد از آن مالیات با 85/4 و سپس رشد شهرنشینی با 21/4 و در نهایت سرمایه گذاری بخش خصوصی با 04/1 کاهش واریانس به ترتیب دارای بیش ترین  تاثیر بر انتشار CO2 بودند. نتایج سناریوهای پنج گانه نشان می دهدکه پس از تغییر احتمال وضعیت زیاد متغیرها وضعیت زیاد انتشار CO2 نیز احتمال بیش تری دارد.