تدوین چارچوب معماری علم، فناوری و نوآوری به منظور دستیابی به مرجعیت علمی

دستیابی به مرجعیت علمی به عنوان جلوه و زیرساختی برای تحقق تمدن نوین اسلامی طی 40 تا 50 سال آینده، نیازمند طرحی شفاف، منسجم، همه جانبه و کلان است که در آن عوامل اصلی تحقق مرجعیت، نقش، ویژگی و روابط بین آنها مبتنی بر تصویر مطلوب، ممکن است. تدوین چارچوب معماری علم، فناوری و نوآوری، نخستین و ضروری ترین گام در این مسیر است که سبب ایجاد انسجام در دستیابی به مرجعیت علمی و پرهیز از غفلت های راهبردی می شود. پژوهش حاضر براساس هدف، کاربردی-توسعه ای و به لحاظ روش، توصیفی و پیمایشی است. ابزار و روش گردآوری داده ها شامل دو بخش کتابخانه ای و میدانی براساس مصاحبه با خبرگان امر، جمع بندی مباحث، خرد جمعی و پرسشنامه در قالب روش دلفی است. این تحقیق با هدف تدوین چارچوب معماری علم، فناوری و نوآوری به منظور دستیابی به مرجعیت علمی، ضمن ارایه یک چارچوب معماری مبتنی بر تصویر مطلوب ممکن، مبانی ارزشی و ارکان جهت ساز؛ نقش ها، ویژگی ها، ساختار و روابط میان اجزا و ساختار نفع (نوآوری، فناوری و علم) را به عنوان دیدگاه های چارچوب معماری معرفی نموده؛ به عنوان چارچوبی مرجع برای معماری نفع یا نظام های مشابه و زیر مجموعه های آن قابل استفاده است. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که تصویرپردازی مهم ترین مقوله در چارچوب معماری نفع است. تصویری که در آن تاثیر آرمان های مرجعیت علمی بر جامعه و زیست بوم ایران مشاهده می شود، تحول بنیادین علمی در چارچوب جهان بینی اسلامی به نفع کشور ایجادشده است که اقتدار جهانی، الهام بخشی و امنیت ملی ایران بواسطه قدرت علمی، در بالاترین حد خو،د بوجود خواهد آمد.