ارائه ی مدل بهزیستی روانشناختی سالمندان بر اساس امید به زندگی با میانجیگری اضطراب مرگ

امید به زندگی مفهومی پراهمیت است که در تمام دوران زندگی و به خصوص دوران سالمندی مطرح است و رسیدن به سال های پایانی زندگی فرد را در معرض ناامیدی قرار می دهد. هدف پژوهش حاضر، ارایه مدل بهزیستی روان شناختی سالمندان بر اساس امید به زندگی با میانجیگری اضطراب مرگ است.

 مواد و روش ها:

 روش پژوهش همبستگی و از نوع مدل یابی معادلات ساختاری است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه سالمندان بستری در آسایشگاه و سالمندان در منزل شهر تهران در سال 1398 بود. تعداد افراد نمونه جمعا 400 سالمند  بود که با روش خوشه ای انتخاب شدند. بدین صورت که از بین مراکز نگهداری سالمندان و سرای محلات  ابتدا 5 مرکز نگهداری سالمندان و 5 سرای محله از مناطق 2 و 3 و 5 شهر تهران به تصادف انتخاب شدند و سپس از هر مرکز و سرا 40 سالمند به تصادف انتخاب و پرسشنامه ها توسط خود آنها و در حضور پژوهشگر تکمیل شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه بهزیستی روان شناختی ریف (1989)، مقیاس اضطراب مرگ تمپلر (1970) و مقیاس امیدواری اسنایدر (1991) بودند. داده های پژوهش با روش مدل یابی معادلات ساختاری و آزمون میانجی سوبل تحلیل شدند.

یافته ها: 

نتایج آزمون مدل مفهومی نشان داد شاخص های برازش مدل پژوهش در وضعیت مطلوبی قرار دارد (GFI=0/98) امیدواری اثر مستقیم بر بهزیستی روان شناختی داشتند (p<0/05 β=0/47). همچنین فرضیه مطرح شده در ارتباط با وجود اثر غیرمستقیم امیدواری بر بهزیستی روان شناختی سالمندان با میانجیگری اضطراب مرگ مورد تایید بود (p<0/05 β=0/13).

نتیجه گیری:

 یافته های پژوهش حاکی از برازش مناسب مدل مفهومی پژوهش بود. بر این اساس در مراکز نگهداری سالمندان، برای افزایش سطح بهزیستی روان شناختی و ارتقای سلامت سالمندان توجه به پیشایندهای امیدواری و اضطراب مرگ ضروری است.