بررسی شناختی تاثیر مصنوعات فرهنگی بر درک استعاری مفهوم زمان در زبان فارسی

در فرهنگ های مختلف، افراد برای ساختن بازنمایی های زبانی زمان از فضا استفاده می کنند. به طور کلی، دو رویکرد مختلف نسبت به عبارت های زمانی اشاره ای مشهود است: یکی استعاره زمان متحرک و دیگری استعاره ناظر متحرک. در استعاره زمان متحرک، زمان به گونه ای در حال حرکت به جلو مفهوم سازی می شود. در حالی که در استعاره ناظر متحرک، ناظر در حال حرکت به جلو مفهوم سازی می گردد. هدف این پژوهش بررسی شناختی تاثیر مصنوعات فرهنگیبر درک استعاری مفهوم زمان در زبان فارسی است. دراین راستا، به پیروی از دافی و فیست (2014) سه آزمون بر اساس پرسش مبهم جلسه چهارشنبه مک گلون و هاردینگ (1998) تهیه شد. آزمایش اول به طور مستقیم ارتباط پاسخ ها به پرسش جلسه چهارشنبه در دو شرایط تقویمی و فرازبانی را بررسی می کند. آزمون دوم، روابط خاص فرهنگی بین فضا و زمان و نقش جهت رسم الخط فارسی را در استدلال زمانی بررسی می کند. در آزمون سوم، با تکیه بر بازنمایی های مدور زمان، نقش ساعت آنالوگ در رفع ابهام از پرسش جلسه ظهر بررسی می شو د. این امر با مقایسه پاسخ های مشارکان با ساعت دارای جهت ساعت گرد و پادساعت گرد انجام گرفت. بدین منظور، تعداد 40 گویشور فارسی زبان از دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان برای انجام آزمون ها انتخاب گردیدند. از آزمون هم خوانی خی دو برای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد. یافته های پژوهش نشان می دهد دیدگاه افراد در مورد حرکت رویدادها در زمان نه تنها ناشی از تجربه هایشان از حرکت در فضا می باشد، بلکه ریشه در الگوهای تعاملی آن ها با مصنوعات فرهنگی نیز دارد. علاوه بر این، نتایج نشان می دهد که در درک عبار ت های استعاری مبهم زمانی، افراد به طور خودکار به بازنمایی های فضایی درمورد زمان دسترسی دارند و از آن ها استفاده می کنند. مشارکانی که با نگاشت فضا-زمان معکوس مواجه شدند، در پاسخ هایشان اختلال مشاهده شد که این امر از طریق استدلال زمانی آنها منعکس شده است. در نتیجه، شکل دقیق تری از بازنمایی های زمانی نسبت به گفتار نمادین صرف ارایه می دهند. از این رو، مصنوعات فرهنگی نقش مهمی در فرایند شناختی جسمی شدگی ایفا می کنند که نه تنها به شناخت جسمی شدگی کمک می کند، بلکه بر آن تاثیر نیز می گذارد.