بنیان های ژئوپولیتیک و ظرفیت ها و چالش ها در سیاست ائتلاف ایران با کشورهای منطقه امریکای لاتین

توسعه ارتباطات سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و... با کشورهای منطقه امریکایی لاتین در دو دهه گذشته ازجمله رویکردهای مهم در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بوده است. دراین میان، آنچه اهمیت دارد، تبیین و بهینه سازی الگوی رفتاری جمهوری اسلامی ایران نسبت کشورهای امریکای لاتین درراستای منافع ملی و متناسب با تحولات ساختاری نظام بین الملل می باشد. برهمین اساس، هدف اصلی این پژوهش؛ «تبیین بنیان های ژیوپولیتیک، ترسیم وضعیت کنونی و ظرفیت ها و چالش های آتی سیاست ایتلاف جمهوری اسلامی با منطقه امریکای لاتین» است. لذا در این پژوهش که از نوع توصیفی تحلیلی با جمع آوری داده های کتابخانه ای است، تلاش شد به این پرسش اصلی پاسخ داده شود که «سیاست ایتلاف در رویکرد جمهوری اسلامی ایران به منطقه امریکای لاتین واجد چه مشخصه هایی است؟» در پاسخ، ضمن طرح سوالات فرعی و با بهره گیری از مبانی نظری مبتنی بر «عمق راهبردی» و «موازنه نرم»، این فرضیه اصلی ارایه می شود که «سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران درقبال منطقه امریکای لاتین مبتنی بر سیاست ایتلاف با تاکید توامان بر هویت ارزشی و ضرورت های افزایش منزلت ژیوپولیتیک جهت مقابله با نظام هژمونیک تبیین می شود». این سیاست ایتلاف شامل مولفه های: هنجارمحوری، فرصت انگاری، توسعه عمق راهبردی و منفعت محوری است. برهمین اساس نیز ایران در سطوح و ابعاد مختلف سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و... باید لحاظ داشتن ظرفیت های امریکای لاتین و چالش های موجود (آنچنان که در متن پژوهش تشریح شده است) سیاست ایتلاف را درپیش گیرد.