تحلیل گفتگوی شخصیتهای زن در رمانهای منتخب فارسی بر مبنای جامعه شناسی زبان زنان

از دیرباز مفاهیم و مولفه های موجودیت زن در جامعه همواره در فرآیند تعامل با مردان شناخته میشد؛ اما در پی تحولات و تکامل ساختار اجتماعی در عرصه های مختلف، فرصت حضور پررنگ زنان در ادبیات معاصر ایران پدید آمد. همچنین زنان توانستند از طریق ورود به دنیای رمان فردیت اجتماعی خود را که گویای دیدگاه های فکریشان بود را بگونه ای باورپذیر به نمایش بگذارند. شکل گیری رفتارهای متفاوت زبان زنان و مردان حاصل استفاده متفاوت آنها از نمودهای زبانی است. نگارش زنانه که در حوزه زبانشناسی جنسیت است شامل همه ابعاد زبان نظیر آوا، واژه، نظام صرفی و نحوی میشود. از اینرو در این نوشتار، درباره تاثیر متغیر جنسیت زن بر گفتگوها و اینکه به چسان این متغیر، اسباب تجلی الگوهای جنسیتی متفاوت و گونه های متمایز زبانی را فراهم می آورد؛ بحث خواهد شد. از آنجا که شخصیت پردازی زن در نوع گفتار و زبان او عاملی تعیین کننده است و این محصول نگرش نویسنده و دید جامعه به اوست به این سبب در این پژوهش سعی شده با بررسی چهار رمان سووشون، چراغها را من خاموش میکنم، چشمهایش و جای خای سلوچ بررسی گفتگوی زنان با رویکرد جامعه شناسانه تحلیل شود. همچنین گفتگوی ناهمخوان که منعکس کننده جهان بینی طبقات و اقشار گوناگون از زنان جامعه است، بررسی می شود در واقع هدف، بررسی رفتارهای زبانی شخصیتها ست نه نقش اجتماعی آنها. یافته های پژوهش حاضر حاکی از آن است که مولفه هایی نظیر توجه به جزییات هنگام توصیف، پرهیز از رکاکت و دشواژه ها، کاربرد دقیقتر رنگواژه ها، استفاده از صورتهای مودبانه کلام، گفتگوی درونی، عدم قطعیت کلام و مقید بودن به دستورمندی کلام، در زبان زنان بیشتر از مردان است. نظر به معیارهای زبان زنانه و مردانه و اختصاصات سبکی در این رمانها، زبان جنسیت زده در رمانهای زن نگاشته بیش از رمانهای مرد نگاشته متجلی شده است.