ارزیابی تقارن پارامترهای زمانی-فضایی راه رفتن هنگام حمل کوله پشتی با وزن های مختلف به روش یک طرفه و دوطرفه با استفاده از الگوریتم VBT

هدف مطالعه حاضر ارزیابی تاثیر حمل کوله پشتی با وزن های مختلف به دو روش یک طرفه و دوطرفه بر تقارن پارامترهای زمانی-فضایی راه رفتن افراد بزرگسال سالم بود.

17 آزمودنی دختر سالم با میانگین سن 73/21 سال، برای شرکت در تحقیق حاضر داوطلب شدند. راه رفتن آزمودنی ها هنگام حمل کوله پشتی به دو روش یک طرفه و دوطرفه و با وزن های صفر، 5، 10 و 15 درصد از وزن بدن با استفاده سیستم سه بعدی آنالیز حرکت با شش دوربین مورد ارزیابی قرار گرفت. پارامترهای زمانی-فضایی راه رفتن و شاخص تقارن زمان قدم و طول قدم با استفاده از الگوریتم تردمیل مبتنی بر سرعت (VBT) و برنامه نویسی محاسبه شدند. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون تی-همبسته و آزمون آنالیز مکرر واریانس استفاده شد (0/05>p).

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که با افزایش وزن کوله پشتی، مدت زمان فاز استانس، سوینگ و حمایت دوگانه فزایش و طول قدم و تواتر گام برداری کاهش پیدا می کند. ارزیابی شاخص تقارن نشان داد که این شاخص با افزایش بار اعمال شده بر بدن کاهش می یابد و راه رفتن فرد به سمت عدم تقارن اندام راست و چپ سوق پیدا می کند. همچنین مشخص شد که حمل کوله پشتی به صورت یک طرفه، شاخص تقارن را نسبت به حمل کوله پشتی دوطرفه بیشتر تحت تاثیر قرار می دهد و باعث کاهش آن می شود که این تفاوت حین حمل کوله پشتی با 15 درصد وزن بدن معنادار بود.

با توجه به نتایج به دست آمده، پیشنهاد می شود برای بهبود شاخص تقارن اندام راست و چپ، وزن کوله پشتی از ده درصد وزن بدن تجاوز نکند و روش حمل کوله پشتی به صورت دوطرفه باشد.