پردازش شنیداری و درک گفتار در کاربران سالمند سمعک و نقش آموزش و تربیت شنوایی در بهبود آن

پیرگوشی به کم شنوایی دوطرفه متقارنی اطلاق می شود که در نتیجه کهنسالی حاصل می شود و اکثر افراد بالای 70 سال را متاثر می کند و اثرات آن در فرکانس های بالا که در درک گفتار اهمیت دارند، بیشتر می باشد. این کم شنوایی پیشرونده با ویژگی هایی همچون تغییر آستانه ادیومتریک و مشکلات درک گفتاری در محیط های نویزی مشخص می شود. مشخص گردیده است که عوامل شناختی از قبیل توجه، حافظه کاری و سرعت پردازش اطلاعات نیز به طور قابل توجه ی در درک گفتار در نویز و در سکوت نقش دارند. هرچند سمعک شنوایی فرکانسی را تقویت می کند، اما نمی تواند نقایصی را که در پردازش زمانی شنوایی رخ می دهد، جبران نماید. راهکار دیگر در این موارد استفاده از تربیت شنوایی می باشد.آموزش شناخت شنوایی-محور می تواند تا حدودی نقایص وابسته به سن در پردازش زمانی در مغز را بازسازی نماید و این ساخت پذیری به نوبه خود منجر به بهبود مهارت های درکی و شناختی شود.

در مقاله مروری حاضر برخی مباحث مطرح شده در خصوص پردازش زمانی شنوایی و درک گفتار در سالمندان و نیز نقش تقویت و آموزش در آنها در مقالاتی از بانک های اطلاعاتی Scopus، PubMed ، Google Scholar، Science Direct از سال های 1971 تا 2019 انتخاب و بررسی شدند.

با توجه به مشکلات پردازش شنیداری و ضعف درک گفتار در محیط های پرسروصدا در سالمندان کم شنوا و نیز اثر آموزش در افزایش توانایی های درک شنوایی در کهنسالی، در درمان مشکلات ارتباطی این افراد، ارزیابی اولیه از پردازش شنوایی مرکزی و تربیت شنوایی را باید به عنوان یک اصل مد نظر قرار داد. نقش شنوایی شناسان در فهم و درک اهمیت تربیت شنوایی و معرفی آن به عنوان قسمتی از برنامه تجویز سمعک در سالمندان کم شنوا بسیار حایز اهمیت است.