راهبردهای آمایش مناطق مرزی در برنامه های اول تا پنجم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران

آمایش سرزمین، مجموعه اقداماتی است که به منظور ساماندهی توزیع و پراکندگی انسان و فعالیتها در فضای جغرافیایی انجام می گیرد. هر منطقه باید متناسب با قابلیتها، نیازها و موقعیت خود از طیف مناسبی از فعالیتهای اقتصادی و اجتماعی برخوردار باشد. آمایش سرزمین زیربنای ساماندهی توسعه منطقه ای و ابزار اصلی برنامه ریزی و تصمیم گیریهای منطقه ای و ملی است و زمینه اصلی تهیه برنامه های توسعه اقتصادی- اجتماعی هر منطقه یا کشور را فراهم می آورد. از آنجا که برای تحقق اهداف توسعه، باید همه منابع اجتماعی اعم از منابع انسانی، اقتصادی و منابع فضایی و محیطی را به کار گرفت و به کارگیری همه اینها مستلزم برنامه ریزی است، لذا آمایش سرزمین مبنای طرح ها و برنامه های جامع توسعه بوده و پیونددهنده برنامه ریزی های اقتصادی، اجتماعی و فضایی یا مجموع آنان در مقیاس ملی و منطقهای است. مناطق مرزی به دلیل تماس با محیط های خارجی از ویژگیهای خاصی برخوردارند. وجود مبادلات و پیوندهای فضایی دو سوی مرز و آسیب پذیریها و تهدیدات مختلف ناشی از این امر، لزوم توجه به امر برنامه ریزی توسعه این مناطق را مطرح می کند. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی راهبردهای آمایش مناطق مرزی در برنامه های اول تا پنجم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران (93-1368) بود.

در مجموع و به ویژه در برنامه سوم و چهارم، راهبرد اقتصادی از اهمیت بیشتری برخوردار است. همچنین تفاوتهای مکانی در برنام ه های پنج ساله توسعه مورد توجه قرار نگرفته است و راهبردها، تفاوتهای مناطق مرزی مختلف کشور را نادیده گرفته و به همه مناطق به صورت یکسان اند. ضمنا در هر برنامه راهبرد خاصی بیشتر مورد توجه است.