بنیادهای بی عدالتی فضایی در ایران
مهمترین هدف سازماندهی فضا در هر کشوری، در ابتدا ارایه بهینه خدمات به حداکثر شهروندان و سپس اداره و کنترل افراد ساکن در یک کشور است. فضای جغرافیایی ایران بهرغم تلاشهای زیاد از عدالت فضایی دور بوده و ساختار مرکز- پیرامون الگوی غالب روابط فضایی آن میباشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی بنیادهای بیعدالتی فضایی در ایران انجام شد. مقاله حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و تکیه بر منابع کتابخانهای سعی در شناسایی و دستهبندی عناصر موثر بر بیعدالتی فضایی در ایران را داشت.
بیعدالتی فضایی در ایران از دو زمینه اصلی شامل شرایط طبیعی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی هر مکان جغرافیایی (خصوصیات ذاتی مناطق) و اقتصاد سیاسی فضا، تصمیمات سیاستگزاران و برنامهریزان اقتصادی منشا میگیرد. مناطق پیرامونی با 16 استان و مناطق مرکزی با 14 استان (به احتساب استان البرز) ساختار فضایی سیاسی ایران را شکل میدهند. حدود 50% مساحت و 7/50% جمعیت کشور به مناطق پیرامونی تعلق دارد، این امر بیانگر آن است که 50% حجم توسعه کشور باید در مناطق مرزی متمرکز شود تا تعادلهای منطقهای در ساختار فضایی ایران برقرار گردد، این در حالی است که تمرکز امکانات و خدمات در مرکز، موجب دورافتادگی برخی از استانها و محرومیت آنها از این مواهب شده است.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.