ارتباط ناباروری و سقط جنین با بیماری سلیاک در جنوب ایران از سال 1396 تا 1399، یک مطالعه مقطعی

بیماری سلیاک یک بیماری شایع ناشی از واکنش اتوایمیون به پروتئین گلوتن است. در برخی مطالعات ارتباط بین سلیاک با ناباروری و سقط خودبه خودی نشان داده شده اما عوامل خطر متعددی بر این رابطه تاثیرگذار است که باید در تحقیقات مورد توجه قرار گیرد.

این مطالعه به منظور بررسی ارتباط ناباروری و سقط خودبه خودی با بیماری سلیاک در زنان مراجعه کننده به کلینیک سلیاک در استان فارس از مهر 1396 تا فروردین 1399 انجام شد. سلیاک براساس افزایش سطح سرمی آنتی بادی ترانس گلوتامیناز بافتی و تایید بافت شناسی نمونه روده باریک، ناباروری با عدم بارداری پس از 12 ماه رابطه جنسی محافظت نشده و سقط با خاتمه خودبه خودی بارداری پیش از هفته بیستم تعریف شدند.

یافته ها:

 از 711 بیمار، 98 زن مبتلا به سلیاک، واجد شرایط ورود به مطالعه بودند. میانگین سنی بیماران 52/7±73/31 سال بود و 27 (6/27%) نفر دارای سابقه ناباروری و 39 (8/39%) نفر دارای سابقه سقط بودند. در آنالیز رگرسیون پواسون (Poisson regression models)، کمبود وزن رابطه معناداری با ناباروری (013/0P=، 950/0-640/0=95%CI، 779/0PR=) و سقط (025/0P=، 971/0-649/0=95%CI، 794/0PR=) داشت ولی سایر متغیرها ارتباط معناداری نشان ندادند.

نتیجه گیری:

 در این مطالعه کاهش وزن به دلیل سوءتغذیه طولانی مدت به عنوان یک عامل خطر مهم در ایجاد مشکلات باروری در سلیاک مطرح شد. ارتباط معناداری بین ناباروری و سقط با متغیرهای دیگر ازجمله سطح آنتی بادی ضدترانس گلوتامینازبافتی و یافته های بافت شناسی وجود نداشت. بنابراین تا انجام تحقیقات بیشتر، استفاده روتین از سطح آنتی بادی ها و بررسی شدت یافته های بافت شناسی به عنوان معیارهایی برای پیش بینی خطرسقط یا ناباروری دراین بیماران توصیه نمی شود.