تاثیر دوستاکسل براسکلت سلولی تخمک ‏موش سوری پس از انجماد شیشه ای به ‏روش کرایوتاپ

دوستاکسل به عنوان یک عامل پایدارکننده می تواند به طور بالقوه آسیب وارد شده به اسکلت سلولی تخمک را در طول انجماد شیشه ای کاهش دهد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر داروی دوستاکسل بر روی درصد بقا و لقاح آزمایشگاهی تخمک ها پس از انجماد شیشه ای می باشد. موش های ماده نژاد NMRI با سن 8 تا 10 هفته با تزریق هورمون های PMSG و HCGتحریک تخمک گذاری شدند. با استفاده از آنزیم هیالورونیداز 1/0% توده سلولی کومولوس اطراف تخمک برداشته شد. سپس تخمک ها به 5 گروه آزمایشی شامل گروه های کنترل، دوستاکسل، دوستاکسل+ محلول انجمادی، دوستاکسل+ انجماد شیشه ای و انجماد شیشه ای تقسیم شدند. تخمک های بالغ در محلول های انجمادی اتیلن گلیکول و دی متیل سولفوکساید با غلظت 15 درصد و ساکارز 5/0 مولار منجمد شدند. پس از ذوب، درصد بقا و لقاح آنها تا مرحله دو سلولی بررسی گردید. رنگ آمیزی میکروتوبول ها در تخمک ها با آنتی بادی آلفاتوبولین انجام شد. میزان لقاح هر گروه در مقایسه با گروه کنترل کاهش قابل توجهی نشان داد (001/0=P). میزان تشکیل جنین های دو سلولی در هر دو گروه انجمادی (دوستاکسل+ انجماد شیشه ای و انجماد شیشه ای) به طور قابل توجهی نسبت به غیرانجمادی کنترل (001/0=P) و دوستاکسل (004/0=P) پایین تر بود. نتایج نشان داد درصد بقا و لقاح در گروه های پیش انکوبه شده با دوستاکسل بیشتر از گروه های انکوبه نشده بود، بنابراین دوستاکسل با کاهش آسیب های وارده به اسکلت سلولی تخمک می تواند در بهبود تکنیکهای تولید مثلی موثر باشد.