مقایسه شش هفته تمرین راه رفتن در محیط های مختلف آب وآب- خشکی بر بهبود خستگی، تعادل و سرعت راه ‏رفتن در زنان مبتلا به ام اس شهر کرمان

مولتیپل اسکلروزیس، شایع ترین بیماری ناتوان کننده سیستم عصبی مرکزی در افراد جوان است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر 6 هفته تمرین راه رفتن در دو محیط آب و آب - خشکی بر تعادل، سرعت راه رفتن و خستگی در بیماران مبتلا به این بیماری در شهر کرمان می باشد.

40 نفر بیمار زن مبتلا به ام اس را به عنوان نمونه به صورت تصادفی در دو گروه تمرین در آب (20 نفر) و گروه تمرین در آب - خشکی (20 نفر) در نظر گرفته شد. تمرینات در 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 70 دقیقه انجام شد. در پیش آزمون و پس آزمون برای سنجش تعادل از آزمون برگ (Berg Balance Scale)، خستگی از پرسشنامه (Fatigue Severity Scale; FSS) و سرعت از آزمون 25 فوت راه رفتن استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس با اندازه های تکراری و روش معادلات برآوردی تعمیم یافته در سطح خطای پنج درصد و با استفاده از نسخه ی 22 نرم افزار SPSS انجام شد.

تمرینات راه رفتن موجب تغییرات معنی داری در بهبود خستگی و تعادل بیماران در گروه های تمرین در آب و تمرین در آب-خشکی شده است (0/05>p) اما در سرعت راه رفتن تغییرات معنی داری مشاهده نشد (05/0<p). همچنین تفاوت معنی داری در خستگی، تعادل و سرعت بیماران بین دو محیط آب و آب - خشکی دیده نشد.

6 هفته تمرینات راه رفتن در محیط های آب و آب- خشکی بر بهبود تعادل و خستگی تاثیر دارد. ولی بر سرعت راه رفتن بیماران تاثیر ندارد. همچنین تفاوتی در میزان تاثیر گذاری این تمرینات در دو محیط وجود ندارد.