کارآمدی رفتاردرمانی شناختی با یا بدون تکنیک های فراشناختی بر بازدهی خواب و حمایت اجتماعی ادراک شده در افراد مبتلا به اختلال بی خوابی مزمن

رفتاردرمانی شناختی، خط اول درمان و استاندارد طلایی درمان اختلال بی خوابی مزمن است؛ اما برخی پژوهش ها نشان داده اند که پرداختن به مولفه های فراشناختی، کارآمدی آن را افزایش می دهد. هدف از پژوهش حاضر، ارزیابی کارآمدی رفتاردرمانی شناختی با یا بدون تکنیک های فراشناختی در افراد مبتلا به اختلال بی خوابی مزمن است.

چهار بیمار شامل یک مرد و سه زن که دارای ملاک های ورود به مطالعه بودند، پس از ارزیابی های تشخیصی وارد مطالعه شده و به طور تصادفی در دو گروه رفتاردرمانی شناختی و رفتاردرمانی شناختی همراه با تکنیک های فراشناختی شامل ذهن آگاهی گسلیده و به تاخیر انداختن نگرانی و نشخوار فکری، قرار گرفتند. تمامی بیماران شش مرتبه با استفاده از شاخص بازدهی خواب و مقیاس حمایت اجتماعی سنجیده شدند. سپس، داده ها با استفاده از تفسیر دیداری فراز و فرود نمودارها، اندازه ی اثر و بهبودی تشخیصی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

اگرچه مدت زمان ابتلا به اختلال در بیمارانی که رفتاردرمانی شناختی به همراه تکنیک های فراشناختی دریافت کرده بودند، بیشتر از گروه دیگر بود، ولی توانستند بازدهی خواب و حمایت اجتماعی بیشتری را به دست آورند. هر دو گروه به خصوص گروهی که از تکنیک های فراشناختی بهره می بردند، دارای اندازه ی اثر بالا و بهبودی تشخیصی بودند. دستاوردهای درمانی تا سه ماه پس از پایان درمان تداوم داشت.

افزودن تکنیک های فراشناختی به استاندارد طلایی درمان اختلال بی خوابی مزمن توانست کارآمدی آن را برحسب بازدهی خواب و حمایت اجتماعی ادراک شده افزایش دهد.