خطرپذیری در درمان و مشروعیت اقدامات مبتنی بر آن

 تنوع فراوان بیماری‏ها و پیشرفت شیوه‌های درمان سبب شده است تا کادر درمانی نتوانند با اطمینان کامل یک روش درمانی را برگزیده و به درمان قطعی بیمار بپردازند؛ مگر آن‌که خطر (ریسک) انجام چنین درمانی را بپذیرند. در پژوهش حاضر برآن هستیم تا مشروعیت یا عدم مشروعیت خطرپذیری در حوزه درمان را بر اساس مبانی فقهی بررسی کنیم.

مواد و روش‌ها: 

پژوهش حاضر به روش توصیفی- تحلیلی، اصطلاحات و مبانی تحقیق را تبیین کرده و با استناد به منابع کتابخانه‌ای مسئله مشروعیت خطرپذیری در درمان و استثنایات وارد بر آن بررسی می‌کند.

نتیجه‌گیری:

 اصل حرمت تصرف در جان افراد، قاعده حرمت از بین بردن جان انسان و روایات مسئولیت پزشک، دلالت بر ممنوع بودن اقدامات با خطر زیاد در حوزه درمان داشته، درمانگری جز با اطمینان از اثربخشی درمان برای بیمار مشروع نیست؛ مگر در وضعیت ضرورت که انجام اقدام درمانی در شرایط نامطمین و با خطرپذیری زیاد مجاز خواهد بود؛ به شرط آن که مراتب به اطلاع بیمار رسانده شود.