نقش ساختار شبکه معابر شهری در شکل گیری فضاهای بی دفاع شهری نمونه موردی: محله قطارچیان شهر سنندج

اگر فضا عنصری مهم در ایجاد رویدادهای اجتماعی در بستر شهر قلمداد شود پس نوع کنارهم قرارگیری فضاها با یکدیگر و خوانش آن می تواند درک بهتری از ساختار فضایی یک محدوده اعم از شهر، محله، واحد همسایگی و امثال آن به ما ارایه دهد. الگوهای اتصال فضاها با یکدیگر، انسجام فضایی حاصل از آن ها و میزان عمیق بودنشان همگی در یک کلیت به ما حق انتخاب برای عبور از یک فضا را می دهد و نیز  به ما یادآور می شود که شبکه معابر جزیی از زیرساخت های ماندگار شهر است که به نحوی نوع تعاملات، شکل آن ها و رفتارهای اجتماعی را فرم مند می سازد. بافت های قدیم شهری جزء میراث تاریخی و فرهنگی شهرها بوده و واجد ارزش زیادی هستند که در این میان با دارا بودن شبکه معابری ارگانیک نوعی آشفتگی را به ذهن متبادر می شوند. اگرچه دیروز حامل ارزش های معنایی و هویتی خاص خود بودند اما امروز با دارا بودن ساختمان های نیمه کاره، فضاهای گمشده، کنج های تاریک، عقب رفتگی ها و مانند آن که عمدتا محصول پیکره بندی فضاست هر یک به سهم خود بستر لازم برای وقوع جرم احتمالی و عدم امنیت روانی کافی و در یک کلام ایجاد فضاهای بی دفاع شهری را مهیا ساخته است. روش این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. از مطالعات اسنادی در جهت تدوین مبانی نظری و نیز  نرم افزارهای دپس مپ و جی آی اس و مشاهدات میدانی در راستای تحلیل استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که با اصلاح هندسی برخی محورها (از جمله استخوان بندی اصلی بافت) و دیگر معابر ارگانیک، جانمایی کاربری هایی که موجبات سرزندگی هر چه بیشتر محله را فراهم آورد و ایجاد دسترسی های کارآمد که قابلیت حرکتی را نیز افزایش دهد می توان امید داشت محله قطارچیان از ورطه نابودی رهانیده شود.