تاثیر تمرین استقامتی بر میزان پروتئین های AMPK و PGC-1α در بافت بطن چپ قلب موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع دو

یکی از مسیرهای بیولوژیکی مهم درگیر در حفظ هموستاز انرژی، مسیر AMPK/PGC-1α است. فعال شدن این مسیر از طریق تمرین ورزشی می تواند در تنظیم فرآیندهای بایوژنز میتوکندری و حفظ تعادل انرژی در افراد دیابتی مهم باشد؛ بنابراین، هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر تمرین ورزشی بر میزان پروتئین های AMPK و PGC-1α در بافت بطن چپ قلب موش های صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع دو است.

در این مطالعه ی تجربی، 12 سر موش صحرایی نر 2 ماهه از نژاد اسپراگوداولی با میانگین وزنی 20±270 گرم انتخاب و پس از دیابتی شدن از طریق القاء استرپتوزوتوسین و نیکوتین آمید به روش تصادفی به 2 گروه، تمرین دیابتی و کنترل دیابتی (هر گروه 6 سر) تقسیم ‏شدند. گروه تمرین 4 روز در هفته به مدت 8 هفته شامل 30 دقیقه تمرین استقامتی با شدتی حدود 50 تا 70 درصد حداکثر سرعت پرداختند؛ در حالی که گروه کنترل هیچ گونه برنامه ی تمرینی نداشتند. همچنین موش های صحرایی هیچ گونه درمانی با انسولین را در طول دوره ی پژوهش نداشتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t-مستقل در نرم افزار SPSS نسخه 21 استفاده‏ شد.

افزایش معنی داری در میزان پروتئین های (AMPK 002/0=P) و (PGC-1α 0001/0=P) در گروه تمرین استقامتی نسبت به کنترل مشاهده شد.

براساس نتایج تحقیق حاضر، تمرین استقامتی توانست میزان پروتئین های AMPK و PGC-1α را افزایش معنی داری دهد؛ بنابراین، به احتمال زیاد افزایش این پروتئین ها می تواند منجر به تولید انرژی و افزایش بیوژنز میتوکندریایی شود.