رابطه ساختاری کاربری آسیب زای تلفن همراه و احساس تنهایی نوجوانان با میانجیگری مدیریت زمان (مطالعه موردی: دانش آموزان دبیرستان های شهر رشت)

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین استفاده آسیب زا از تلفن همراه (PCU) و احساس تنهایی، با میانجیگری مدیریت زمان نوجوانان انجام شده است. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دبیرستان دوره دوم شهرستان رشت در سال تحصیلی 97-96 بوده که از میان آنان، 330 نوجوان به شیوه نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شده اند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه مقیاس کاربری مشکل زا از تلفن همراه، پرسشنامه احساس تنهایی و پرسشنامه مدیریت زمان و برای آزمون فرضیه ها از فن مدل یابی معادلات ساختاری با برنامه نرم افزاری AMOS-20 استفاده شده است. برای آزمون اثرات میانجیگرانه نیز رو ش بوت استراپ در برنامه ماکرو پریچر و هایز (2008) به کار گرفته شد. نتایج نشان داده است که همبستگی مستقیم و معنا داری بین PCU و احساس تنهایی وجود دارد. اثر مستقیم PCU بر مدیریت زمان معنا دار است. با ورود مدیریت زمان به عنوان میانجی، از شدت اثر PCU بر احساس تنهایی کاسته شده است. به این مفهوم که مدیریت زمان از میزان رابطه PCU و احساس تنهایی می کاهد. این نتایج مبین آن است که دستیابی به سطوح قابل قبولی از مهارت مدیریت زمان می تواند اثرات محافظتی در برابر احساس تنهایی ناشی از کاربری آسیب زای تلفن همراه برای نوجوانان ایجاد نماید.