بررسی نقش شفقت به خود و نشخوار ذهنی در پیش بینی افسردگی مزمن

افسردگی، اختلالی شایع است که با حالات هیجانی منفی همراه است. در سال های اخیر، تاکید عمده روی شناسایی عوامل خطر و مکانیسم های درگیر در تفاوت های فردی آسیب پذیری به افسردگی بوده است.

هدف این پژوهش، بررسی نقش شفقت به خود و نشخوار ذهنی در پیش بینی افسردگی مزمن است.

روش : 

این مطالعه از نوع توصیفی -تحلیلی و مقطعی بوده و جامعه پژوهش، افراد بالای 15 سال، با تشخیص افسردگی مزمن بودند که به کلینیک روان پزشکی بیمارستان فارابی کرمانشاه در سال های 97- 1396، مراجعه کردند. نمونه گیری به صورت در دسترس بود. در مجموع 360 نفر مورد ارزیابی قرار گرفتند که از این تعداد، 300 نفر وارد پژوهش شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های افسردگی بک (1961)، شفقت بر خود نف (2003) و نشخوار ذهنی نولن- هوکسما و مارو (1993) و آزمون های کولموگروف-اسمیرونوف، همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه گام به گام و نرم افزار 21SPSS، تحلیل و بررسی شدند.

یافته ها: 

بین شفقت به خود (0/490-) و خرده مقیاس های مهربانی با خود (0/482-)، اشتراکات انسانی (0/790-) و ذهن آگاهی (0/457-) با افسردگی مزمن رابطه ی منفی و معناداری، بین خرده مقیاس های قضاوت در مورد خود (0/511)، انزوا (0/542) و همانندسازی (0/550) با افسردگی مزمن رابطه ی مثبت و معناداری وجود دارد. بین نشخوار فکری (0/299) و خرده مقیاس های پاسخ های نشخواری (0/277) و پاسخ های منحرف کننده حواس (0/315) با افسردگی مزمن رابطه ی مثبت و معناداری وجود دارد.

نتیجه گیری: 

شفقت به خود و نشخوار فکری از جمله پیش بینی کننده های افسردگی مزمن می باشند. در نتیجه با افزایش شفقت به خود و کاهش نشخوار فکری می توان افسردگی مزمن را کاهش داد.