بررسی عوامل محیطی موثر بر اجتماع پذیری و میزان اهمیت آن ها، مورد مطالعاتی: محیط آموزش معماری

نقش محیط آموزش معماری به عنوان الگویی موثر در طرحواره ذهنی دانشجویان معماری و در تربیت آنان به عنوان معماران حرفه ای آینده حایز اهمیت است. با توجه به ماهیت عملی دروس معماری که نیاز به حضور دانشجویان و تعامل آنان به منظور بهبود فرآیند یادگیری دارد، می توان این طور تصور کرد که از طریق ایجاد اجتماع پذیری به عنوان قابلیتی کیفی از محیط آموزش به ارتقاء یادگیری دانشجویان معماری کمک کرد. تحقیق پیش رو به بررسی عوامل محیطی تاثیرگذار بر اجتماع پذیری در محیط آموزش معماری و ارزیابی روابط میان آن ها و اهمیت نسبی هریک می پردازد تا از این طریق بتواند الگوهایی را برای طراحی محیط آموزش معماری که ویژگی های آن به ارتقاء و تسریع فرآیند یادگیری کمک نماید، ارایه کند. به این منظور سوال اصلی این است که عوامل موثر بر اجتماع پذیری در محیط کالبدی آموزش معماری کدامند؟ و روابط بین آن ها و وزن نسبی هر یک چگونه است؟ لذا پس از شناخت مفاهیم اولیه، از طریق روش تحلیل منطقی و استدلال قیاسی، مدل پیشنهادی از عوامل موثر بر اجتماع پذیری پیشنهاد شده است. سپس از طریق روش دلفی فازی، صحت مدل پیشنهادی در محیط آموزش معماری سنجیده شد. در مرحله بعدی، به منظور سنجش روابط میان این عوامل از روش دیماتل فازی استفاده شده و به کمک فرآیند تحلیل شبکه ای، میزان اهمیت و وزن هر یک از عوامل سنجش شد. نتایج به دست آمده عوامل موثر بر اجتماع پذیری در محیط آموزش معماری را به صورت شش دسته کلی نشان داد که عبارت اند از: عناصر فیزیکی، عوامل فضایی- معماری، معانی زیباشناختی، احساس امنیت، معنایی- ادراکی و عملکردی- فعالیتی. در بین عوامل اصلی «عناصر فیزیکی» و «عناصر فضایی- معماری» به عنوان متغیرهای علی به دست آمدند که دارای قدرت هدایت قوی ولی وابستگی ضعیف در طراحی اجتماع پذیری در محیط آموزش معماری هستند. همچنین عامل «عملکردی- فعالیتی» بیش ترین وزن و اهمیت را در بین عوامل اصلی کسب کرد.