تاثیر حرفه ای گرایی اساتید بالینی بر اعتمادسازی میان دستیاران تخصصی و فوق تخصصی دانشگاه علوم پزشکی تهران

مهارت و دانش بالینی، مهارت های ارتباطی قابل قبول و درک صحیح اخلاق، اساس حرفه ای گرایی را تشکیل می دهند. هرچند حرفه ای گرایی در اقدامات پزشکی ضروری است، اما کمی کردن آن آسان نمی باشد. در مطالعه ی حاضر، نظر دستیاران آموزشی درباره ی رفتارهای حرفه ای گرایی اساتیدشان مورد بررسی قرار گرفت.

مطالعه ی توصیفی-مقطعی حاضر در سال 1392 در دانشگاه علوم پزشکی تهران با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده روی دستیاران تخصصی و فوق تخصصی انجام گرفت. داده ها با استفاده از پرسش نامه ی سنجش حرفه ای گرایی آموزش بالینی به روش بیتون، مشتمل بر چهار حوزه، جمع آوری و مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده با استفاده از روش آماری استنباطی- توصیفی مقایسه و پایایی آن با آزمون آلفای کرونباخ (88/.≤)، به عنوان معیار پایایی، سنجش شد. همچنین، سنجش روایی با استفاده از آزمون های آماری ضریب همبستگی و کای اسکور انجام شد.

نمره ی حرفه ای گرایی اساتید بالینی به طور میانگین 84/28±35/60% بود و از نظر دستیاران و فلوشیپ ها، 44-40% از اساتید بالینی، حرفه ای گرایی مناسبی نداشتند.

از نظر دستیاران، رفتار حرفه ای گرایانه ی اساتید در حد متوسط است و مصادیق حرفه ای گرایی به طور متوسط رعایت می شود. آموزش مصادیق حرفه ای گرایی به پزشکان و همین طور سایر اعضای گروه پزشکی می تواند راهکار مناسبی برای ایجاد ، حفظ و ارتقای اعتماد اجتماعی در رابطه ی میان بیمار و گروه درمان باشد؛ بنابراین به مدیریت صحیح بیمار کمک شایانی نموده، نقش ارزنده ای در حفظ و ارتقای سلامت عمومی و کاهش هزینه ها ایفا می کند.