واکاوی نقش طرح ‏های ساختاری- راهبردی در تحقق انگاره حکمروایی خوب شهری (مطالعه موردی: منطقه 22 شهر تهران)

تغییر در نگرش به توسعه و فرایند آن برای شهرها از عوامل مهم در پیدایش زمینه تغییر رویکرد در برنامه‏ریزی شهری به سمت استفاده از برنامه‏ریزی ساختاری-راهبردی بود. این تغییر نتیجه تحولات سیاسی در جوامع برای استقرار دموکراسی و مشارکت‏پذیری دولت‏ها در اداره شهرهاست. برنامه‏ریزی ساختاری-راهبردیو حکمروایی به شکل چارچوب مناسبی می‏تواند کمبود دموکراسی موجود مربوط به تصمیم‏گیری مرتبط با مسایل مهم محلی را پر کند که می‏تواند راه مهم دیگری برای ارایهمحتوای جدید به دموکراسی محلی باشد. برنامه‏ریزی ساختاری-راهبردی هم فرایند هم محصولی است که موجبات تامین بخشی از حکمروایی خوب شهری را مهیا می‏کند. استراتژی توسعه شهری در شهرهای مختلف تابع یک چارچوب واحد نیست؛ ولی حداقل به پنج موضوع مهم شهری توجه دارد: زیست‏پذیری شهر، پایداری زیست‏محیطی، شکل فضایی شهر و زیرساخت‏های آن، منابع مالی، و حکمرانی شهر. استراتژی توسعه شهری بر این فرض مبتنی است که مسیر توسعه شهرها از طریق مداخلات استراتژیک جامعه، بخش خصوصی، و تشکل‏های مدنی در زمان و به شیوه مناسب می‏تواند به شکل شگفت‏انگیزی تغییر یابد. هدف از این پژوهش واکاوی نقش طرح‏های ساختاری- راهبردی در تحقق انگاره حکمروایی خوب شهری با نمونه مطالعاتی منطقه 22 کلان‏شهر تهران است. روش تحقیق کیفی (تحلیل محتوا) است. در این بخش با قاعده اشباع نظری با 22 نفر مصاحبه ‏شد. ساختار نمونه به شیوه‏ تدریجی با رویکرد گلوله‏ برفی در فرایند تحقیق مشخص شد. نتایج نشان‏دهنده وجود مشکلاتی عمده در ساختار مدیریت و قوانین شهری است.