مدل‏سازی توان اکولوژیک توسعه شهری براساس سنجه‏ های سیمای سرزمین (مطالعه موردی: شهر شیراز)

در سال‏های اخیر، تلاش‏های برنامه‏ریزی بر موضوع‏های محیطی تاکید داشته است، از قبیل اینکه چگونه باید توسعه را جهت‏دهی و اداره کرد تا آسیب‏های وارده بر محیط به کمترین میزان ممکن برسد. تصمیمات گرفته‏شده در مرحله برنامه‏ریزی بدون توجه به محیط طبیعی و فیزیکی می‏تواند در جهت مخالف نیازهای طرح و برنامه‏ریزی مناسب برای سرزمین حرکت کند. در برنامه‏ریزی ملی باید به تعیین وظایف فضایی هر منطقه متناسب با توان اکولوژیکی آن و تخصیص عوامل فیزیکی توسعه توجه کرد. بنابراین، در طراحی استراتژی و سیاست‏های مربوط به بخش‏های برنامه‏ریزی شهری باید ارزیابی توان اکولوژیک توسعه را مد نظر قرار داد و مدل بهینه برای آن طراحی کرد. در ایران نیز با توجه به اینکه درستی مدل‏های اکولوژیک،به‏رغم استفاده چند دهه، تا کنون برای توسعه شهری با استفاده از سیستم GISو سیمای سرزمین بررسی نشده است، با پیشرفت تکنولوژی، ضرورت دارد نخست مدل‏سازی اکولوژیک توسعه شهر انجام شود. سپس، با سیمای سرزمین و سنجه‏های آن منطبق شود. در این تحقیق تغییرات شهر شیراز و محدوده آن براساس تغییرات کاربری زمین بین سه دوره زمانی و دو دوره تغییرات در سال‏های2010-2015 و دوره دوم 2015-2019 براساس استخراج تصاویر ماهواره‏ای از سری ماهواره‏های لندست انجام شده است. پس از بررسی تغییرات و استخراج و مقایسه آن، به بررسی سه‏دوره‏ تغییرات لنداسکیپ منطقه مورد مطالعه و تغییرات آن در اسکیپ‏های گوناگون پرداخته شده است و درنهایت به مدل‏سازی توسعه شهر شیراز با توجه به حفظ اکولوژیک منطقه و توسعه بهینه شهری آن پرداخته شده است.