نقد پیش فرض های معرفت شناختی خانواده درمانگران پسا مدرن بر اساس اندیشه علامه طباطبایی (ره)

نسبت فلسفه به ویژه معرفت شناسی با علوم از مسایل مهم در هر علمی است. هدف این پژوهش گشودن باب گفت وگو در زمینه خانواده درمانی بر اساس فرهنگ اسلامی از رهگذر بررسی پیش فرض های معرفت شناختی پسامدرن و نقد آن از نگاه علامه طباطبایی در این حوزه است. روش این پژوهش بنیادی، توصیفی - تحلیلی از نوع تحلیل محتوای کیفی است. پنج مبنای معرفتی پسامدرنیسم، یعنی نفی عینیت گرایی، ضدیت با سوبژکتیویسم، گسست تاریخی، نفی فراروایت ها و اصالت زبان از نگاه علامه طباطبایی مردود است. خانواده درمانی مبتنی بر معرفت شناسی پسامدرن با نفی حقیقت خانواده و نیز نفی اطلاق صدق و کذب به قضایای مربوط به خانواده معتقد است با گفت وگو در خانواده، حقیقت و معنا ایجاد می شود. بنابراین درمانگر یک متخصص بیرون از خانواده نیست که با ارایه احکام کلی و الگو برای خانواده، به آسیب شناسی و درمان خانواده بپردازد. درحالی که خانواده درمانی مبتنی بر اندیشه علامه طباطبایی با اصولی مانند حقیقت فطری برای خانواده، هدف استکمالی برای فرد و نوع انسانی در فضای خانواده، قابلیت صدق و کذب قضایای مربوط به خانواده در راستای رسیدن به هدف کمال شخصی و نوعی، امکان دستیابی به قضایای حقیقی درباره خانواده از طریق عقل، فطرت و وحی و نیز امکان ارایه الگو به خانواده ها از سوی درمانگر مشخص می شود. خانواده درمانگر باید با توجه به مبانی فکری و اعتقادی و فرهنگ بومی به آموزش خانواده، آسیب شناسی و درمان خانواده بپردازد.