تخصیص مازاد سیستم سری - موازی با هدف بیشینه در دسترس پذیری با در نظر گرفتن نرخ های خرابی و تعمیر غیر نمایی

در این نوشتار، مساله تخصیص مازاد سیستم سری - موازی، برای بیشینه کردن سطح دسترس پذیری سیستم با در نظر گرفتن محدودیت بودجه، وزن، حجم و بیشترین و کمترین تعداد عناصر تخصیص یافته به هر زیرسیستم مورد بررسی قرار گرفته است. نوآوری اصلی تحقیق لحاظ کردن نرخ خرابی و تعمیرپذیری اجزاء در فرآیند بهینه سازی با نرخ های خرابی و تعمیر غیر از تابع توزیع نمایی می باشد. پارامترهای موثر بر سیستم مورد مطالعه این تحقیق به گونه ای می باشد که امکان محاسبه دسترس پذیری با استفاده از روابط ریاضی غیرممکن خواهد بود. بنابراین این تحقیق به منظور محاسبه دسترس پذیری سیستم از تکنیک شبیه سازی استفاده می کند. از آنجایی که شبیه سازی هیچ گونه قابلیت بهینه سازی ندارد سعی می شود تا نتایج حاصل از شبیه سازی به شکل یک تابع ریاضی، که بیانگر چگونگی تاثیر متغیرهای تصمیم بر دسترس پذیری سیستم می باشد، بیان شود. در ادامه با توجه به درجه سختی بالای تابع ریاضی توسعه داده شده، الگوریتم فراابتکاری ژنتیک برای حل آن به کار گرفته می شود. در نهایت کارایی الگوریتم ژنتیک در برابر الگوریتم های اجتماع ذرات و شبیه ساز تبرید سنجیده می شود. به منظور مقایسه منصفانه، پارامترهای تاثیرگذار بر الگوریتم ها با استفاده از روش تاگوچی تنظیم شده و الگوریتم ها در بهترین حالت کارکردی خود قرار می گیرند. نتایج محاسباتی توانایی بالای الگوریتم ژنتیک را در بهینه سازی مساله مورد نظر اثبات می کند.