نقش خودکارآمدی، فاجعه سازی درد و ترس از حرکت در میزان سازگاری با درد مزمن بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید

افراد از را ه های گوناگونی به درد مزمن واکنش نشان م یدهند و میزان سازگاری با درد در آنها یکسان نیست. مطالعه حاضر با

بررسی سطوح سازگاری با درد مزمن در بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید بر اساس کیفیت زندگی، ناتوانی جسمی و سطح افسردگی و نیز بررسی نقش سه متغیر فاجعه سازی درد، ترس از حرکت و خودکارآمدی در پی شبینی سازگاری با درد مزمن صورت گرفته است.

مواد و رو شها: 

در این مطالعه مقطعی- تحلیلی 123 نفر از افراد مبتا به بیماری آرتریت روماتویید همراه با شکایت از درد مزمن، و دارای سن بالاتر از 18 سال وارد مطالعه شدند. بیماران از خرداد سال 1396 تا خرداد 1397 برای درمان به درمانگاه روماتولوژی بیمارستان شریعتی تهران مراجعه کرده بودند. بیماران به وسیله پرسشنامه کیفیت زندگی The Short Form Health Survey SF-36 ، پرسشنامه خودکارآمدی درد Pain Self-efficacy QuestionnairePSEQ ، پرسشنامه ناتوانی جسمی Physical Disability Questionnaire PDQ ، خرده مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس Depression, Anxiety and Stress Scales DASS ، پرسشنامه ترس از حرکت تمپا Tampa Scale for Kinesiophobia TSKو پرسشنامه فاجع هسازی درد Pain Catastrophizing Scale PCS مورد ارزیابی قرار دگرفتند. برای تحلیل داد ه ها نیز از روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیره چندگانه استفاده شد.

یافته ها: 

یافته ها نشان داد که بین میزان خودکارآمدی در افراد، ترس از حرکت و فاجعه سازی، با سازگاری درد مزمن ارتباطات معن یداری وجود دارد P>0.01. همچنین نتایج حاصل از انجام تحلیل رگرسیون چندمتغیره چندگانه حاکی از آن است که متغیرهای ترس از حرکت و فاجعه سازی درد به طور معنی داری قادر به تبیین متغیر ناتوانی جسمی هستند. متغیرهای خودکارآمدی و فاجعه سازی درد تاثیر معن یداری روی افسردگی داشتند. همچنین متغیرهای فاجعه سازی درد، ترس از حرکت و باورهای خودکارآمدی روی هر دو مولفه جسمی و روانی کیفیت زندگی فرد موثر هستند.

نتیجه گیری:

  رابطه بین درد و ناتوانی جسمی و سایر ابعاد سازگاری با درد مزمن از طریق باورهای مربوط به درد و راهبردهای مقابله با درد تعدیل م یگردد.